| |
Edgar Allan Poe / Έντγκαρ Άλλαν Πόου (1809 - 1849)
[B] Άνναμπελ Λί[/B]
Πέρασαν χρόνια από τότε, χρόνια πολλά
Σε μια χώρα πού’ναι αλάργα πολύ
Ζούσε μιά κόρη που ίσως την ξέρατε καλά
με τ’όνομα Άναμπελ Λί –
μιά κόρη που δεν ήθελε τίποτ’άλλο παρά
να την αγαπώ όπως μ’αγάπαγε κι αυτή.
Ήταν παιδούλα κι είμουν παιδί κι εγώ
Σ’αυτήν τη χώρα τη θαλασσινή,
Αλλά η αγάπη μας ήταν πιότερο από αγάπη
Για μένα και για την Άναμπελ Λί –
Μιαν αγάπη που κι οι άγγελοι στα ουράνια
Μας τη ζήλευαν πάρα πολύ
Αυτός είναι κι ο λόγος που απ' τα σύννεφα τότε,
Σ’αυτήν τη χώρα τη θαλασσινή
Φύσηξε κρύος βοριάς και πάγωσε
Την ωραία μου Άναμπελ Λί∙
Έπειτα ήρθαν ευγενείς συγγενείς της
Και μού την πήραν, αλλί και τρισαλλί !
Για να την κλέισουν σε μαρμάρινο τάφο
Σ’αυτήν τη χώρα τη θαλασσινή.
Λιγότερο ευτηχείς από μας στα ουράνια
Οι άγγελοι μας φθονούσαν πολύ –
Ναί ! Αυτός ήταν κι ο λόγος (κι όλοι το ξέρουν
Σ’αυτήν τη χώρα τη θαλασσινή)
Που απ’τα σύννεφα κατέβηκε κρύος βοριάς
Παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άνναμπελ Λί.
Αλλά η αγάπη μας ήταν πολύ πιό μεγαλη
Απ’την αγάπη των άλλων και πιό δυνατή
Κι ας ήταν εκείνοι τρανοί και σοφοί -
Κι ούτε οι άγγελλοι που κατοικούν στα ουράνια
Ούτε οι δαίμονες πού’ναι κάτω απ’τη γη
Δε μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου απ’την ψυχούλα
Της πανέμορφης Άνναμπελ Λί.
Γιατί όταν γεμίζει το φεγγάρι μού θυμίζει
Την πανέμορφη Άνναμπελ Λί
Κι όταν λάμπουνε τ’άστρα εγώ βλέπω τά μάτια
Της πανέμορφης Άνναμπελ Λί∙
Κι έτσι εκεί στην αμουδιά ξαπλώνω κάθε βραδυά
Στο πλάϊ εκείνης πού για με είναι ζωή και μνηστή μου γλυκιά,
Στον ταφο της όπου με καρτερεί
Κοντά στη θάλασσα τη βοερή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
