| |
[align=center]Μες στο σκοτάδι αναπνέει και ανθίζει
Αφού έχει δύναμη ισάξια της αγάπης
Κι όλο απορώ πώς κάθε βράδυ με φωτίζει
Η μυρωδιά κι η εικόνα του, μοναδική η θωριά της
Κι όλους τους πόνους μου πώς παίρνει απορώ
Αυτό το νυχτολούλουδο που ποιήματα ευωδιάζει
Ένα χαμόγελο μου δίνει να φορώ
Σα νιώθω μέσα μου βαθιά πως μόν' σε μένα μοιάζει
Καθένας το λουλούδι του πρέπει να το προσέχει
Και να το υμνεί με της ψυχής λόγια τα πιο γλυκά του
Αφού γνωρίζει μόνο αυτός πως πιο ακριβό αυτό έχει
Και πως οι φόβοι της καρδιάς φεύγουν μόνο κοντά του
Και όταν κάποιος έρωτας κόκκινο τραγουδώντας
Διεγείρει τις αισθήσεις μου τότε κι αυτό χορεύει
Και ντάμα έχει τη χαρά που μέσα μου γελώντας
Μου δίνει δύναμη να ζω, την πένα μου μαγεύει
Κι όταν πληγώνεται η ματιά μου, δυναμώνει
Κι αλλάζει όψεις και μορφές για να με παρασύρει
Και να ξεφύγω απ' τους καημούς, γίνεται ανεμώνη
Να μου προσδώσει ομορφιά, η πίκρα μου να γείρει
...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
