νυν απολύεις

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

"Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο.. Ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν'αγαπώ;" Ν.Γιασιν

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι φορές που τα μάτια μου
δίνουν το σχήμα της προτροπής
σε λόγια ξεχασμένα.
Προχωράνε οι άνθρωποι
μεγαλώνουν οι ιδιοτροπίες τους
γερνάω εγώ.

Είναι φορές που σκοτώνω με το δόρυ των Αχαιών
τον λιγωμένο εθνισμό μου
για να γίνω ένας παγκόσμιος πολίτης -όπως όλοι-

Γονατίζω για στιγμές σε εκκλησιές και σε τζαμιά
μήπως ενώσω μια πατρίδα
από πρώτα πουλημένη.

Και μου είπες κάποτε... πως μάλιστα μια μέρα
με είδες να συλλέγω τις πιο εκλεχτές σταγόνες αίματος μου
και στην πορφύρα τους να βάφω ένα μισοφέγγαρο
Χαριστικά και το πλησιέστερο αστέρι
Σου είπα πως ψάχνω τρόπους- όπως όλοι- να απενοχοποιήσω
Την ανθρώπινη ροπή μου ,
να μην κομματιάζω πια τη γη σε μερίδες δικαιοδοσίας:
Η πιο γερή προσπάθεια μου αυτή για εξιλέωση

Προσεχώς
-θέλοντας να εκδικηθώ τον εαυτό μου -
να περιμένεις πως θα κλέψω κι απ’τη θάλασσα
ίσως κι από τον ουρανό
εννιά λουριδές από χρώμα του καταμεσήμερου
και δυο κενές παραισθήσεις
που θα βαφτίσω σε λευκό
για το σταυρό μου

Τέτοιες φορές
κουλουριασμένη σε μια υπόγεια γωνιά
Ονειρεύομαι πως τάχα σε επουράνιους βαδίζω προορισμούς
παρέα με τα ξένα αερικά
με πουλιά αποδημητικά
Σαν σκέψεις
Ώσπου στο τέλος καταφέρνω
με τις ασημιές κλωστές της κιθάρας μου
να δέσω κόμπους το κορμί μου
Απόψε μη φοβηθείς
Στάσου για λίγο κι αφουγκράσου:
Ο μελωδός
πενθεί κάπως στριγκά
Τη νύχτα η φωνή του εξαπολύει προσευχές
σ’έναν Θεό
σ’έναν Αλλάχ ή κάποιο Βούδα
Μαχαίρια δίνουν βήματα στις νότες που χορεύουνε λεγκάτο.

Τη νύχτα η φωνή
γίνεται αλλιώτικη
Κι εγώ που από καιρό συνήθισα στα ίδια και στα ίδια...
Τρέμω κι απόψε από ίκτερο.
Μα αυτή μονάχα μου απόμεινε
η κίτρινη μου ματαιοδοξία.

Ο μελωδός απόψε πενθεί κάπως στριγκά,
κάπως παράφωνα.
Ίσως για ‘σένα
Ίσως για’μένα.
Νυν απολύεις .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2009