Ένα ποίημα για μας

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εσύ.

Κόκκινη γραβάτα που ξεθώριασε.

Βραχνό ραδιόφωνο που ψέλνει συνθήματα για μια χαμένη ελευθερία.

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα που μια για πάντα έχασαν
Το σαγηνευτικό άρωμά τους.

Παραμύθι που ξέχασε να τελειώσει με το πολυπόθητο φιλί της ζωής,
Και τώρα μετατράπηκε σε γκρίζο εφιάλτη.

Καράβι που δεν γεύτηκε ποτέ του την αρμύρα.

Θάλασσα που γέρασε περιμένοντας στα στήθια της να κρύψει
Του έρωτα τα λάφυρα. Της φιλίας τα μαργαριτάρια.

Σκοτεινό απόγευμα που δεν βάφτηκε
Στο γλυκό πορτοκαλί της δύσης.

Μουσικό κουτί που δεν τραγούδησε για τις κραυγές της εφηβείας.

Μια εφηβεία που φοβήθηκε του όχλου τη βουή,
Κι αποκοιμήθηκε στις άγονες σιωπές της.

Πολλές σιωπές, και κοφτερές οι αναμνήσεις.

Σκληρό το χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου. Ένα το δάκρυ στην άκρη του ματιού,
Χίλια τα δάκρυα στις πιο κρυφές γωνίες της ψυχής μας.

Η ψυχή μας.

Καθρέφτης που ράγισε κι είναι το είδωλο του ονείρου μοιρασμένο.

Το όνειρο. Ένας παράδεισος που μας χωρούσε κάποτε
Στις ολάνθιστές του αγκάλες.

Εγώ, εσύ, ο παράδεισος.
Εγώ κι εσύ.
Εγώ κι η ζωή μου.
Εγώ κι η σκια σου.
Εγώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2009