Το παράσιτο

Δημιουργός: Αθηνά

ίσως να μην σας αρέσει αισθητικά, αλλά η αλήθεια είναι πεζή δυστυχώς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πως να ξεχάσεις μια ζωή
παράσιτο, αντάρτης
δεν χώρεσες στις αγκαλιές
στα λόγια της αγάπης

οι κλίκες ομοιόμορφες
κι οι κολακείες στο στόμα
μόνο εσύ ήσουν χωριστά
και έτσι είσαι τώρα ακόμα

Ήσουνα πάντα η χοντρή
το μπάζο του σχολείου
η εξυπνάκιας κάτοχος
του απουσιολογίου

Που ερωτευόταν άπιαστα
που σκάρωνε στιχάκια
στα πάρτυ έπιανε καναπέ
χωρίς μπλουζ και φλερτάκια

Πάντα τα λόγια μάζευες
μ'υπομονή στα αυτιά σου
και δεν απάντησες ποτέ
έσφιγγες τη γροθιά σου

Μόνο ξεσπούσες στο χαρτί
στο πιάνο, στην κιθάρα
τραγουδιστά να τους τα πεις
κι έγινες "η ψωνάρα"

Ονειρευόσουν την σκηνή
σαν τον παραδεισό σου
μα δεν χωρούσες ούτε εκεί
δεν είχες γκρουπ δικό σου

Έψαχνες κάτι να αγαπάς
να το βάλεις για στόχο
να νιώσεις λίγο πως πετάς
να αναφωνήσεις "το χω!"

Μα μαραθήκαν τα όνειρα
νωρίς σε βρήκε η θλίψη
και το άστρο πριν να γεννηθεί
είχε κι όλας εκλείψει

Έμεινες λίγα να ζητάς
κάποιον να σε κοιτάξει
χωρίς στα μάτια του να δεις
πως θέλει να σ 'αλλάξει

Και δεν σε βρήκε ούτε αυτός
ο τελευταίος στόχος
κι έγινε το τραγούδι σου
επιθανάτιος ρόγχος

Βαριά ποτά και μουσικές
μια μέθη δίχως τέλος
δυό μάτια μπλε στα όνειρα
στο στήθος ένα βέλος

Κι όλο έλεγες η άλλη χρονιά
θα έρθει χελιδόνι
να φέρει νέα χαρμόσυνα
να λιώσει όλο το χιόνι

Μα κάθε τι που ήλπιζες
βγήκε στραβό και σκάρτο
οι άνθρωποι ίδιοι παρέμειναν
κι εσύ στον ίδιο πάτο

Ίδια μείναν τα λόγια τους
ολόιδιες οι απορρίψεις
στο έργο μια φτηνής ζωής
χιλιάδες επαναλήψεις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-05-2009