Όνειδος

Δημιουργός: Adoletes, Βασίλης Ταρνανίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όνειδος
Ποίηση Βασίλη Χ. Ταρνανίδη

Σε είδα πισ’ από το εύθραυστο πολύχρωμο γυαλί,
αμείλιχτο και στέντορα και είπα,
αυτός είναι αδέκαστος,
μα, χειρομάχας να’ ναι για πλουτίδας!
Σε είδα μέσα κει στο δέος του ναού
ντυμένο ποταμόπλουμο «στοιχάρι»
και είπα,…αυτός είναι ο Χριστός
μα, χειρομάχας να ναι ή πλουτίδας!
Σε είδα τυλιγμένο μεσ’ την τήβεννο, στην έδρα
ανέκφραστο κι ασύσπαστο και ξύλινο
και είπα,…αυτός είναι η Νέμεση!
Μα,.. να ναι,.. να ναι,.. χειρομάχας;
Και τότε σ’ άφησα γυμνό
μες σε βρασμό δοκιμασίας!
Κι απ’ τη φαρέτρα, βέλη
τα ρωτήματα εκτόξευσα να δω ποιος είσαι.
Και ρώτησα αν το μπορείς
συννεφοκούρτινο στ’ αστέρια να γαντζώσεις
κι αν το μπορείς κατάντικρυ στον ήλιο
νέφη να στεγνώσεις
κι από τα δύσκολα τ’ απλά να ορμηνεύσεις……
αν, δηλαδή, το κλάμα του μωρού
να συγχορδέψει το μπορεί ύμνους αγγέλων
κι αν το πάτημα μιας κορυφής
σβήνει στον ίσκιο της μιαν άλλη
…να μη χαλάσει ο τέλειος κύκλος! Και πάλι, ..
αν το ράμφισμα τ’ ερωδιού είναι μαστίγωμα
για ασπασμός, για χάδι
και πριν απάντηση καμιά να πάρω
σε είδα πως κατέρρεψες
όπως σωριάζεται η βροχή στη γης
ωσάν κουρτίνα που της έσπασαν οι γάντζοι!
Μα ξεπετάχτηκ’ ύστατα ο κονιορτός σου
για τη φοβέρα και σχήμα πήρε γίγαντα
που κάνει δαχτυλιές στον ουρανό
μα, τρέμει σα θωρεί τον Αίολό του!
Και τότε κρίση καθαρόθωρη
γεννήθηκε κι ανόμιχλη
πως είσαι αισυμνήτης, όνειδος, ντροπή!
[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-05-2009