Αέρας φύσηξε εντός μου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αέρας φύσηξε εντός μου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αέρας φύσηξε εντός μου</b><p>Δημιουργός: artista_k<p><i> και… θέλω δεν θέλω, μπορώ δεν μπορώ, γίνομαι ...φιλόσοφος! Μωρέ, φτου μου… (για λόγους αποφυγής βασκανίας, με κάθε σχόλιο κι ένα… φτου, σας παρακαλώ!)  Καλησπέρα!   </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σώπα… Σώπα παιδί μου!<br />
Έχεις δίκιο, φοβήθηκες! Κι εγώ από εμένα! <br />
<br />
Τι θαρρείς πως οι μεγάλοι δεν φοβούνται; Δεν στριγγλίζει ο αέρας μέσα τους; Δεν κλείνουν τα μάτια τους στις αστραπές; Δεν θέλουν μια αγκαλιά στα μπουμπουνητά; Δεν κρύβονται κάτω από την κουβέρτα τους; Δεν κουλουριάζονται και δεν τρέμουν στο σκοτάδι; Δεν νιώθουν την ορμή της βροχής να τους πνίγει; Δεν κλαίνε; <br />
Χείμαρροι με δάκρυα στο μεγάλο τους κόσμο! Αποξηραμένες οι λίμνες της αγάπης τους! <br />
<br />
Ρωγμές στα μάτια τους που κλείσανε τρίζοντας, σαν μεγάλες σιδερένιες δίφυλλες πόρτες, αργόσυρτες, κουρασμένες, σκουριασμένες, απ’ τη βροχή και τ’ αγιάζι εξωτερικά, από την υγρασία που έφερε ο ανήλιαγος καιρός εσωτερικά. Ένα βλέμμα να τα κρατήσει ανοιχτά, να τα προλάβει… Ένα χάδι… Ένα φιλί… Μια κουβέντα… Ένα απλό ανακάτεμα των μαλλιών. <br />
Έτσι σκληραίνουν οι καρδιές! Από το κρύο, από την άπονη πνοή του αέρα που φυσάει εντός τους! Πέτρινοι τοίχοι γίνονται, τσιμενταρισμένοι, μα διαβρωμένοι… μισογκρεμισμένοι! Ερείπια που ίσα ίσα στέκονται. Ντε και καλά να τα περνάνε για τοίχους. Ντε και καλά να έχουν χτύπους. Ντε και καλά να έχουν υπόσταση, ταυτότητα! Και κάπου εκεί, μόνο για τους παρατηρητικούς… «Προσοχή-Κίνδυνος! Απαγορεύεται η έλευσις πλησίον»! <br />
Κι έπειτα έρχεται η ώρα που σφίγγουν τα χείλια… Που το ένα ανταμώνει το άλλο σε σύγκρουση μετωπική, διαταράσσοντας την όψη του προσώπου. Οδυνηρό τσαλάκωμα… Χαρτί σε χούφτα… Πέτρα σε τζάμι με αθόρυβο κρότο, με σιωπή εκκωφαντική και σιγής ουρλιαχτό!<br />
<br />
Συγνώμη μικρό μου… Συγνώμη λαχτάρισες!<br />
Μα… έχω μέσα μου θεριά, λερναίες ύδρες, ξωτικά, αλυσίδες, αγκάθια, σκοτάδια κι αέρα! θεριεύουν και επιτίθενται στο άκουσμα του σαλπίσματος της μοναξιάς και της παραφωνίας ενός εγχόρδου που προσπαθεί να «πιάσει» τις παιδικές μου νότες.<br />
Συγνώμη που δεν κατάφερα να τα απομονώσω, να τα δαμάσω… που δεν φάνηκα αντάξια των προσδοκιών σου… <br />
<br />
Συγνώμη γι’ αυτό που είμαι και για τον αέρα που φύσηξε εντός μου! <br />
<br />
Σώπα! Σωπαίνω…  <br />
<br />
<br />
15_05_09<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-05-2009</td><td valign=top></td></table><br />