απέναντι στην αλήθεια ** ¸.•*´♥

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>απέναντι στην αλήθεια ** ¸.•*´♥</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>απέναντι στην αλήθεια ** ¸.•*´♥</b><p>Δημιουργός: maraki, <i>Mαρία</i><p><i>  ** ¸.•*´♥ </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[align=center][I]Σκέφτομαι...<br />
Πάντα είχα μια εμμονή με το να μαθαίνω την αλήθεια.<br />
Ήθελα οι άνθρωποι να μου λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Όσο κι αν με πονάει αυτό, όσο κι αν με τρομάζει...<br />
Είχα λίγο μονόπλευρα τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μου...<br />
<br />
Ήταν η εποχή που πίστευα πως οι γονείς μου είναι οι πιο καλοί άνθρωποι στον κόσμο  και αλάνθαστοι (εδώ έχω αλλάξει...).<br />
Μετά από μερικές αλήθειες που έφαγα κατακέφαλα συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι όσο καλοί κι αν είναι κάνουν λάθη. Έχουν αδυναμίες. Έχουν ελαττώματα! Δεν υπάρχει «τέλειος» άνθρωπος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αδικήσει κάποιον, ακόμα και άθελα του, που δεν έχει πληγώσει κάποιον και που δεν έχει κάνει κάτι για το οποίο μετάνιωσε.<br />
Όλοι μεγαλώνοντας και κάνοντας τον απολογισμό μας βρίσκουμε θετικά και αρνητικά. Τα διορθώνουμε (ή όχι) και προχωράμε στην επόμενη σειρά λαθών. Για τον εαυτό μας. Για τους άλλους;<br />
Η αλήθεια λοιπόν... Μια τόσο υποκειμενική έννοια!<br />
<br />
Είδα μια Γαλλική ταινία πρόσφατα οπού μια γυναίκα πέρασε 30 χρόνια στη φυλακή γιατί σκότωσε το γιό της. Και ναι, η αντικειμενική αλήθεια είναι αυτή. Πήρε μια σύριγγα, τη γέμισε με κάτι και του έκανε μια θανάσιμη ένεση.<br />
Το κράτος τη θεώρησε ένοχη και την φυλάκισε. Όταν βγήκε, όποιος τη γνώριζε της συμπεριφερόταν με το χειρότερο τρόπο. Παιδοκτόνος!!!<br />
Δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Δεν είχε φίλους. Όλοι ρωτούσανε να μάθουνε το μυστικό. Ο άντρας της αδερφής της δεν την ήθελε γύρω από τα παιδιά τους γιατί φοβότανε μην τους κάνει κακό.<br />
Κι εκείνη υπέμεινε τα πάντα. Δεν μίλησε σε κανένα. Δεν προσπάθησε να υπερασπίσει τον εαυτό της... Υπέμεινε την τιμωρία για το «έγκλημά» της.<br />
Ώσπου μια μέρα η αδερφή της βρήκε μια φωτογραφία και ένα γράμμα του νεκρού παιδιού κάτω από το μαξιλάρι της γυναίκας και τότε τη ρώτησε...<br />
Και είναι μόνο στο τέλος του έργου που η αδερφή της μαθαίνει ότι ο γιος της γυναίκας ήταν πάρα πολύ άρρωστος και σε μεγάλο πόνο για πολύ καιρό. Πως δεν θα ζούσε ίσως ούτε για ένα μήνα και θα υπέφερε πολύ. Πως δεν σκότωσε το γιό της, αλλά ως γιατρός ήξερε πως έκανε τα πάντα για να τον σώσει και δεν τα κατάφερε. Πως ήταν επιθυμία του γιού της να φύγει έτσι. Πως δεν σκότωσε το γιό της, αλλά τον λύτρωσε.<br />
<br />
Και πώς ερμηνεύεις λοιπόν την αλήθεια που μαθαίνεις;<br />
Είναι οι άνθρωποι κακοί επειδή έκαναν μία κακή πράξη;<br />
Το αν μετάνιωσαν ή όχι παίζει ρόλο όταν μαθαίνεις την αλήθεια;<br />
Πόσο σχετικά γίνονται όλα... Πόσο ο χρόνος μετράει αλλιώς για τον καθένα... Πόσο η αλήθεια μπορεί να είναι διαφορετική ανάλογα με την οπτική γωνία που κοιτάς...<br />
<br />
<br />
Αν κάποιος σκότωσε μια φορά είναι φονιάς για πάντα; Αν κάποιος έκλεψε μια φορά, είναι κλέφτης για πάντα; Αν κάποιος εξαπάτησε μια φορά, θα τον κυνηγάει για πάντα;<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Και τελικά... Αυτό που θέλουμε να ξέρουμε είναι η αλήθεια; Είναι η οπτική γωνία; Είναι η εξήγηση; Είναι η συγνώμη; Ή μήπως αρκεί να ξέρουμε ποιόν έχουμε απέναντι μας;<br />
Μήπως αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως κανείς δεν είναι τέλειος;<br />
<br />
Μήπως τελικά πρέπει να αλλάξουμε εμείς απέναντι στην αλήθεια;<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-05-2009</td><td valign=top></td></table><br />