Φως

Δημιουργός: sorrowman

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

«Υπάρχει ένα φως,
ένα αθεράπευτο φως,
μες στον βυθό, στην άκρη της σκέψης…
Κι εγώ βουτάω,
τον καθρέφτη κοιτάω,
μαρτυράω, είμαι της ανάσας μου κλέφτης…
Βυθίζομαι ακόμα,
σκοτάδι από κόκκινο χρώμα,
πριν φανώ της αλήθειας καθρέφτης…»

Στο φεγγάρι πεθαίνω,
το μυαλό μου διψάει για φως,
με την σκέψη μου παίζω,
την σκιά μου αγκαλιάζω νεκρός.
Θυσιάζω τη μέρα
κι ας σκοτώσω εκείνο το φως,
στο λαιμό μου δυο χέρια
που μου πνίγουν το χαμένο εγώ…

Ο νεκρός μ’ εκπαιδεύει να μιλήσω σε πλήθος ληστών,
να μιλήσω για μίσος και απάτες γενναίων θεών…

Ξεπερνάω τον ήλιο
κι όμως ψάχνω ακόμα για φως,
στον βυθό καταλήγω
μα σαν τάφος μου μοιάζει υγρός.
Στα σκαλιά μου γλυστράω,
μα ξυπνώ στην κορφή του βουνού,
τη δική μου σκιά προσκυνάω
όμως έχει μορφή ξωτικού…

Πρέπει να νιώσω Θεός για να συγχωρήσω το φως;
Δεν θυμάμαι τις λέξεις όμως νιώθω της φωτιάς μου πυρσός…

Κάπου εκεί σταματάω τον πόνο,
κάπου εκεί σταματάω τον χρόνο,
μα ακόμα στα καρφιά μου ματώνω…

«Είμαι τυφλός,
γεννημένος τυφλός,
τα μάτια μου όμως κοιτάζουν το φως…
Προσπαθούν να δακρύσουν,
προσπαθούν να γυαλίσουν,
να μου δείξουνε δρόμους να δω…»

Μες στον βυθό υπάρχει ένας δρόμος μικρός,
μια σειρά απ’ αστέρια που οδηγούνε στο φως,
κάπου εκεί βυθισμένος κι εγώ,
ξεχασμένος νεκρός ή πιστό ξωτικό…

Κάπου εκεί σταματώ να πονώ,
κάπου εκεί τα καρφιά μου αγαπώ,
κάπου εκεί σταματώ να μιλώ…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-05-2009