Απόμακρα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια ήσυχη κόρη ζητούσε σ’ ανήσυχη πόλη να μπει
δεν τη γύρευε κανείς, προσπερνούσε, στ’ όνειρό μου την πύλη να βρει
ο πόνος δε μου ανήκει κι αυτή δεν μπορεί να με δει
πώς να μη βρεθώ κοντά σου μ’ αυτή την κρυφή διαταγή
στου ονείρου την άχαρη πόλη ν' απαιτώ σα δραπέτης φυγή.

Ώρες, ώρες κοιτώ τα βουνά μου.. να βρω αυτό το κενό
να φύγω απ’ το σώμα ζητούσα, πέρα απ’ την πόλη να ζω
μη μαρτυράς τη σιωπή μου, σσς, δεν την ξέρει κανείς
πώς να μη συναντήσω αυτή τη διάφανη γη
πώς να μην είμαι εδώ, χαμένα χρόνια μετρώ.

Βγες απ’ τ’ όνειρο σου, όμως μην ξυπνάς
μες τον ουρανό μου, τι αναζητάς
μες το μυστικό μου μοιάζουμε πολύ
μην ακουμπάς στη σιγή μου, θα σπάσει σαν άσπρο γυαλί.

Βίαιες θύμησες σε λόγια στιγμής, πώς να δεις
η καρδιά μου κτυπά πίσω απ’ τα βουνά, στα πιο κει
χάθηκα κι εγώ στο παράλογό μου, θυσία να μοιάσει η ζωή
στην τελευταία σκέψη το νόημα είχες εσύ.

Λευκές λέξεις ν’ αγαπούν το σκοτάδι
σ’ ορίζοντα κάποιο σημάδι, που είχα αφήσει εγώ
μην το κοιτάς το παλιό μου, ήταν γραμμένο κι αυτό
μοιάζει το θάνατό μου, που δένει με νέα ζωή
κλάμα μωρού σε λημέρι μιας διάφανης νέας ψυχής.

Δώσε μου τώρα το χέρι, πιο πέρα εκεί στα "δε φταις"
τ’ αστέρι αυτό που κοιτούσες δε θα ‘θελε τώρα να κλαις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-05-2009