Χαμένοι στους βυθούς ενός Ποιητή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα σε γυρεύω σκοτεινή μες στους βυθούς
νύχτας την ώρα, σε κοράλλια ίσως κρυμμένη.
Θα’ χω στα χέριά μου νωπούς λεμονανθούς
και μια καρδιά από το δάκρυ μουσκεμένη.
Σ’ ύπτια στάση σα δεινός κολυμβητής
θα’ χω τη ράχη τ’ ουρανού μου προς τα κάτω’
κι εσύ ιέρεια μιας άτυπης λιτής
θα μ’ αγρυπνάς στης θέωσης μας το δουκάτο.

Θα αντιφεγγίζει το φεγγάρι στο νερό
γυμνός καθρέφτης σε τρεμούλιασμα του πόθου
θρυψαλιασμένος σ’ ένα είδωλο υγρό
δέρμα η αλήθεια μου, του ψεύτικού μου όθου.
Σα θα σε βρω θα σ’ αγκαλιάσω νοερά
μήπως ξεφύγουμε απ’ τα νήματα της ύλης
κι όσα μας ήρθανε της μοίρας τυχερά
ας είναι να’ ρθει να τα πιει ένας Απρίλης.

Λησμονημένοι από αμνημόνευτους πολλούς
να ξεχαστούμε με θεριά μέσα σε μύθους’
κάθε που καίγεται στις μνήμες του ο νους
εμείς να σβήνουμε τις φλόγες του με πλίνθους.
Γιατί υπήρξαμε σαν κάποτε θνητοί
κι είμαστε τώρα ενωμένοι στη μαγεία
στα λόγια τ’ άδοξα ενός, κάποιου Ποιητή
που μας ζευγάρωσε η πένα του, η Αργεία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-05-2009