Αυτος

Δημιουργός: Entelos_Xenos

Δεν ειναι στιχοι , Δεν ξερω πως να το πω , Ετσι μου βγηκε

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το παγκάκι είναι φιλόξενο, δεν έχει αλλάξει.......όπως τότε.
Τότε που ήταν νεκρός.Μα όχι πια . Είναι μόνος.........
Όπως πάντα. Η πόλη φαίνεται μικρή, ασήμαντη.
Η ίσως αυτός να είναι ο μεγάλος , ο δυνατός.
Φταίει η διαφορά ύψους. Το ξέρει.
Σίγουρα αυτό είναι, δεν μπορεί να είναι αυτός ο μεγάλος, ο σημαντικός
δεν γίνετε!
Το σκοτάδι είναι τυλιγμένο από το φως των αστεριών ή το φως τους πνίγεται από το σκοτάδι ?
Πάντα έτσι .
Αύτη η ατελείωτη εναλλαγή, αυτή η συνέχεια.
Η διαδοχή μέρας – νύχτας.
Άραγε η νύχτα είναι το διάλειμμα της ημέρας ή ημέρα είναι το διάλειμμα της νύχτας
Οι άνθρωποι νιώθουν τον θάνατο να πλησιάζει.
Τον φοβούνται.
Τον ταυτίζουν με το σκοτάδι.
Το φοβούνται το σκοτάδι.
Την νύχτα νιώθουν το κρύο χέρι του να παραμονεύει.
Μήπως γιαυτό οι υπέρογκες φωταψίες στις πόλεις
Από φόβο Μήπως γιαυτό , αυτό το ανήξερο αλλά υποψιασμένο πλήθος
πηγαινοέρχεται ολοένα σε διαφορετικές κατευθύνσεις Γυρίζοντας και αναζητώντας διασκεδάσεις…….κυρίως την νύχτα
Γιατί νιώθει να χάνεται στο σκοτάδι της ……… στο σκοτάδι του θανάτου
Νιώθει την απειλή.

Ήταν και αυτός έτσι . Είχε οικογένεια , φίλους , συγγενείς. Ήταν μόνος όμως , χωρίς ταυτότητα . Δεν είχε τον εαυτό του.
Ερχόταν και πιο παλιά εδώ. Στον φίλο του, στο παλιό γνώριμο παγκάκι.
Ο αέρας είναι παγερός…..δεν τον νιώθει.
Είναι γυμνός…….δεν τον νοιάζει.
Το χιόνι είναι παντού το ξέρει . Μα το σκοτάδι απορροφά την δύναμη του.
Ήταν νεκρός…
Τώρα ζωντάνεψε, μα είναι αργά , πρέπει να εγκαταλείψει.
Όχι….όχι πρέπει.
Το θέλει.
Δεν τον νοιάζει . Ξέρει ότι η προηγούμενη ζωή του , αυτά που ‘έφτιαξε’, η ‘καριέρα’ του, η ‘οικογένεια ‘ του,
δεν υπάρχουν.
Ο κόσμος όλος δεν υπάρχει . Αυτός είναι μόνος . Μόνος με την πάλη του με το σκοτάδι , το σκοτάδι της ίδιας του της ψυχής.
Το δάκρυ που κυλά στο μάγουλο του είναι όχι από πόνο … μα από χαρά .
Από χαρά που επιτέλους γνώρισε την ελευθέρια.
Ένα με τον κόσμο , ένα με τον εαυτό του .
Τον αγκαλιάζει ,
τον φιλά ,
τον αγαπά ,
τώρα μπορεί να είναι για πάντα μαζί του.
Ίσως αν η προσωρινή νίκη της νύχτας στο φως να μην ίσχυε, να μπορούσε να δει την αντίθεση του χρώματος.!
Του κόκκινου αυτού χρώματος.
Του γεμάτου ζωή .
Που τελειώνει την φλογισμένη του πορεία πάνω στο χιόνι….. Του αχνιστού αυτού κατακόκκινου χρώματος που κυλλά ………

από τις σκισμένες του φλέβες !!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2009