Ο ήχος της ανατολής

Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία

21/6/2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=fuchsia][B]Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ[/B][/color]

[B][color=purple]Οξύμωρη πρόταση ακούγεται στην όραση και την ακοή μου, δύο από τις πιο ευαίσθητες ανθρώπινες αισθήσεις.
Ο ήλιος δειλά δειλά άρχισε να ξεπροβάλλει, φορώντας και πάλι το χρυσό και άφθαρτό του στέμμα.
Οι σκίουροι του δάσους, ξετρύπωσαν από τη φωλιά ενός γέρικου δέντρου που τους προστάτεψε από την μπόρα μιας ακατάπαυστης βροχής, μία νύχτα παγερή. Κατέβηκαν στο χώμα και άρχισαν να ροκανίζουν βελανίδια και να κουνούν ευτυχισμένα τις φουντωτές τους τις ουρές.
Τα μάτια μου ταξίδεψαν ως εκεί πέρα μακριά στα καταπράσινα δάση που δεν αντίκρυσα ποτέ, παρά μόνο ξεφυλλίζοντας παλιά κιτρινισμένα βιβλία. Θαύμασα τις καταγάλανες λίμνες που τις στόλιζαν τα λουλούδια του νερού, αυτές οι άσπρες υδάτινες νύμφες, τα νούφαρα, που οι λίμνες τις νανούριζαν γλυκά στην πελώρια δροσερή τους αγκαλιά. Ως δια μαγείας, αποκτούσαν ένα γαλαζοπράσινο χρώμα από τις φυλλωσιές των δέντρων που αντικατροπτίζονταν με τη δύση του ηλίου.
Ένα μικρό κορίτσι ντυμμένο με ένα απλό λευκό φουστάνι, χάραξε με πέτρα στο κορμό μιας βελανιδιάς και ζωγράφισε μια πόρτα. Οι ακτίνες του ηλίου φώτισαν την εικόνα και απέκτησε πνοή. Έσπρωξε τη πόρτα έκθαμβη και μπήκε σε έναν κόσμο ονειρεμένο και αγγελικά πλασμένο. Εκεί δεν χανόταν σε λαβύρινθους και δεν διέβαινε σε δύσβατα μονοπάτια.
Η πόρτα έκλεισε πίσω της βιαστικά και το τρίξιμο του ξύλου αντηχούσε σε ολόκληρο το δάσος.
Τότε η ανατολή εκτός από τα χρώματα τα πορφυρά και τις αποχρώσεις τους στην όραση, απέκτησε και ήχο από εκείνο το αναπάντεχο θαύμα που γινόταν μόνο στα παραμύθια αληθινό.[/color][/B]

[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.

Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]

[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-06-2009