Αφιερωμένο

Δημιουργός: utterly sweet, Μαρίτσα{αλά Διαμαντή}

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα χάσαμε τα χρόνια μας
κεράκια και μια φλόγα που όλο σβήνει
[B]'καλά να περάσεις'[/B]
...δεν έρχεσαι κι εγώ συνεχίζω να απομακρύνομαι
πάντα μέσα από σένα..
το λες ποιηση
το λέω συνήθεια
και βρίσκεσαι να στέκεσαι ψέμα μπροστά στα πόδια μου
ανάγκη να σου ανοίξω την καρδιά και να το μετανιώσω

Έδωσα ένα φιλί του έρωτα κι ένα του ουρανού
μα και τα δυο με πρόδωσαν και πέταξαν για αλλού
μόνο τα χρόνια μου κρατούν πανσέληνες σκιές
αερικού σχιστή καρδιά νιώθουν να φεύγει.

Κι έχω το ό,τι φαίνομαι, το ότι είμαι και το χέρι σου
ένα παραμύθι για τις ράγες του τρένου,ψωμί για τα περιστέρια
σκυμμένο φεγγάρι,κόκκινα μάτια και καπνό..
κι όμως το ποτέ,ποτέ δεν ήταν ψέμα, γιατί κι η ψυχή ξέρει να κουβαλάει
γιατί κι εκείνο 'μαζί' το βάφτισα
το 'πάντοτε της σκέψης'
κι είναι αναγκαία η σκέψη σου σαν το πρώτο της μέρας, το πρωινό τσιγάρο.

Κι έπεσε το φεγγάρι μες τη θάλασσα,
το δικό μου το φεγγάρι,
το σκυμμένο και χλωμό

Γιατί σαν είπαμε να μετρήσουμε πουλιά ξέχωρα από τ'όνειρο
βάψαμε ποίηση ένα όνομα ο καθένας και μια μορφή κάναμε μούσα
....δεν φτάνω πια το χέρι σου και πρέπει να σε νοιάσει
το λέω συνήθεια κι ας λες ποίηση πως μοιάζει..

Δεν χωράνε όμως τα δάκρυα στη νύχτα,
κι η ζωή πάντα μας ξημερώνει λίγο λιγότερη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2009