ο όρμος της λησμονιάς

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ανάσα του πεύκου
τρυπάει με τις βελόνες της το δέρμα
να εισχωρούν μικρές στιγμές αλήθειας
μπας και περισωθεί κάτι
Χρόνια τώρα πιασμένοι στην μέγκενη
ασφυξία, πνιγμός
Το κενοτάφιο της ψυχής
γεμάτο αγαπημένα ψέμματα.
Να μπορούσε αυτό το πέτρινο δέρμα
να φαγωθεί
Να τριγυρνώ γυμνός στον ήλιο και στ' αλάτι
Να θεραπευθούν οι πληγές μου
και οι πληγές του κόσμου
Ας κοιμόμουν εφτά χρόνια
πλάι εκεί στο χάδι του κύματος
Εφτά αφέγγαρα χρόνια
γερμένος στο μεσοφόρι σου
Και να με ξυπνούσες
όπως ξυπνάει η μάνα το παιδί
που άργησε να πάει στο σχολείο
Να με φίλευες το μέλι των άσπρων σου χεριών
να σβήσει το φαρμάκι
που στάλαξα μέσα μου
σταγόνα σταγόνα
Να ανατείλει η μέρα μέσα από τα μάτια σου
Κι ύστερα ας χαθώ
Ας με καταπιεί η θάλασσα
Στοιχειό να γίνω
Να λέν οι θρύλοι
πως στον όρμο αυτό
κοιμούνται τα αγρίμια
αλλά και οι ανθρώποι
που ξέφυγαν από το δόκανο
Και γιατρεύονται
Κοιμούνται οι καταραμένοι
και γαληνεύουν
Κοιμάται και μια νεράιδα
ίδια η Παναγιά
Ποτίζει με τα δάκρυα της το γιαλό
Νά ρχονται οι γλάροι
να βουτάνε τα φτερά τους στην λύπη
να την φωνάζουν, να τη διώχνουν
στους τέσσερις ορίζοντες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-07-2009