Στη «γκρίζα ζώνη»

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Υπάρχουν Άνθρωποι, με κεφαλαίο το Α, κι ας μην το πιστεύουν τα "γκρίζα ανθρωπάκια» που τη ζήση μας θεν να διαφεντεύουν..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Το παρακάτω είναι ένα γραπτό για το πώς βλέπω την εντατική.

Για το πώς την Έζησα.

Τριανταπέντε μέρες που πήγαινα να δω το φίλο μου/και κάποιων από μας, το Γιώργο.

Όχι μόνο σα γιατρός, μα κυρίως σαν άνθρωπος, μια και όταν πήγαινα να δω το Γιώργο, ήμουν από την έξω πλευρά της πόρτας…

Μια άλλη οπτική λοιπόν..

Που μπορεί ίσως να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα το τι σημαίνει το να είναι κάποιος εκεί μέσα…

Αυτό που νιώθω πάντως, αυτό που έζησα, είναι πως σε τέτοιες στιγμές φαίνεται η ανθρωπιά, το ενδιαφέρον, η υποστήριξη που οι άνθρωποι μπορούν να έχουν μεταξύ τους.

Αυτό που το ξέρουμε, αλλά το βλέπουμε και στην πράξη.

Οι Φίλοι και οι Άνθρωποι στα δύσκολα φαίνονται.

Και παίρνει κανείς κουράγια και δύναμη απ’ αυτό. Και ο Γιώργος το ένοιωθε, και του το λέγαμε όλοι κάθε μέρα…[/I]


Όποιος βρίσκεται στην εντατική βρίσκεται στη «γκρίζα ζώνη».

Ανάμεσα σε δυό ή και πολλούς κόσμους..

Σε έναν τόπο, που δεν είναι τόπος, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν..

Είναι και δεν είναι εδώ..

Είναι το μέρος εκείνο όπου δίνει μια μάχη..

Τη μεγαλύτερη..

Τη μάχη για την ίδια του τη ζωή..

Οι γιατροί τον βοηθάνε με ότι πιο σύγχρονο από άποψη γνώσεων, επιστήμης, φαρμακολογίας και τεχνολογίας έχει να παρουσιάσει ο δυτικός πολιτισμός.. Του δίνουν την ευκαιρία να δώσει τη μάχη του, με καλύτερους όρους.

Όμως δεν μπορούν να δώσουν εκείνοι την μάχη τη δικιά του.

Βοηθάνε, ναι, μα ο καθένας που βρίσκεται εκεί, είναι αναγκαίο να πολεμήσει. Το σώμα χρειάζεται να επουλώσει τις πληγές του, να αντιμετωπίσει ανεπιθύμητους εισβολείς που τους λένε μικρόβια (μικρές ζωές..), να ισορροπήσει από το σοκ του τραυματισμού, μα και των φαρμάκων, που όσο κι αν βοηθάνε, έχουν και παρενέργειες..

Μα δεν είμαστε μόνο σώμα. Σώμα και πνεύμα την ουσία της Ολότητας αποτελούν..

Και το Πνεύμα, η ψυχή τη μάχη της δίνει..

Εν-Ψυχώνει το σώμα να ανταπεξέλθει στις κακουχίες, να γιάνει..

Και εκεί υπεισέρχονται οι παράγοντες που και σε επιστημονικές έρευνες βρέθηκαν.

Πως είναι βάλσαμο για την ψυχή τα λόγια αγάπης, από πρόσωπα αγαπημένα που θα ειπωθούν εκεί..

Γιατί είναι δύσκολη η μάχη, κι έχει πόνο, μοναξιά και κακουχίες…

Κι η παραίτηση μπορεί να φαντάζει σαν την πιο ανώδυνη επιλογή σαν βρίσκεται κανείς στο σκοτάδι..

Για αυτό και ο κάθε Λόγος στον άνθρωπο που βρίσκεται εκεί, δίνει δύναμη, κουράγιο, θρέφει, κατευνάζει το Πνεύμα, και τον Εν-ψυχώνει, για να συνεχίσει να πολεμά..

Του θυμίζει πόσοι τον περιμένουν, πόσα έχει να δει και να ζήσει ακόμα.

Τον βοηθά να Θέλει να μείνει εδώ, να συνεχίσει να προχωρά για να βγει από τη την καταχνιά, απ το σκοτάδι που τον κυκλώνει..

Τον βοηθά το δρόμο του να βρει..

Προς τη Ζωή, προς την Αγάπη, προς το Φως…

………………………………………………
………………………………………………
………………………………………………


Το ξέρω πώς τον βρήκες το δρόμο σου για το Φως φίλε μου..

Κι ας είναι κάπου πέρα και πάνω από μας, που ξεμείναμε εδώ..

Το Ξέρω!!!

Καλό Ταξίδι Φιλαράκι,

Στο Επανιδείν!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-08-2009