Το εγώ και το εγώ σου

Δημιουργός: ConstantineMuhT

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχεις βιώσει ήδη πόνο που έμοιαζε να διαρκεί αιώνες.
Απογοήτευση και μοναξιά και απελπισία.
Εκλάμψεις ενθουσιασμού και αισιοδοξίας;
Σπάνια.
Και μέσα σε όλα αυτά και κάτι τρομακτικό.
Αυτό που λέγεται απόρριψη.
Ξέρω.
Δεν μπορείς να βρεις προφανή λόγο για πολλές από τις ταπεινώσεις που έχεις υποστεί.
Να τον εφεύρεις.
Δεν μπορείς να βρεις εμφανή λόγο για τον πόνο που έχεις προκαλέσει.
Τι ψάχνεις σε καταπιεσμένα αισθήματα και δοσολογίες;
Τι ψάχνεις στις δουλειές και στις αργίες;
Από τα κλειστά παντζούρια δεν περνάει το φως.
Άνοιξε τα.
Ξεχαρβάλωσε τα αν χρειαστεί.
Βαριά και σκουριασμένα.
Τρομακτικά.
Ξεχαρβάλωσε τα.
Αυτό θα χρειαστεί.
Όπως βρίσκεις τον εαυτό σου κάθε φορά που η ζωή σε στριμώχνει στη γωνία.
Έτσι θα βρεις και την δύναμη να το κάνεις.
Θα πονέσει όταν θα ξύσεις την σκουριά.
Σαν τον διάολο.
Από μέσα το μέταλλο θα γυαλίσει κάποια στιγμή.
Θα αστράψει.
Σε θάμπωσε κάποτε.
Σε εντυπωσίασε.
Λίγο ο καιρός, λίγο οι στιγμές.
Οι κακές στιγμές.
Λίγο τα δάκρυα.
Το κάλυψε σκουριά.
Θα πονέσει όταν θα ξύσεις την σκουριά.
Σαν το διάολο;
Στον Διάολο!
Αν έκλεινες για λίγο απ’ έξω όλο τον κόσμο όμως;
Σκέψου το.
Πόσα πηγάζουν από τον κόσμο.
Πού τρέχεις;
Φαντάσματα.
Στο παρελθόν.
Στο παρόν.
Όχι στο μέλλον.
Τι ζητάς σε δανεική αγκαλιά;
Τίποτα.
Δεν έχει τίποτα εκεί.
Δεν το βλέπεις.
Κατάφαση.
Δεν το βλέπεις;
Ερώτηση.
Δεν το βλέπεις.
Συμπέρασμα.
Δανεικά φιλιά.
Και χάδια.
Εγώ θα σε ξεχάσω!
Κατάφαση.
Εγώ θα σε ξεχάσω;
Ερώτηση.
Εγώ δεν θα σε ξεχάσω.
Άρνηση.
Συμπέρασμα.
Εσύ;
Κατάφαση. Ερώτηση. Άρνηση.
Συμπέρασμα;
Αλλά μην ξεχνάς.
Το δικαίωμα της απελευθέρωσης.
Αυτό που έχει ο χαμένος.
Δηλαδή αυτός που άφησε τον Άλλο...
...Να πιστεύει ότι κέρδισε!
Αποστασιοποιήσου.
Σοβαρά.
Από εντάσεις και ρήξεις.
Από τα φαντάσματα.
Την ιδιοτέλεια.
Την ρουτίνα.
Την συνήθεια.
Την κοροϊδία.
Την απάτη.
Κανείς δεν θα εμπιστευτεί κανέναν ξανά σιγά σιγά.
Κανείς δεν θα ξανακερδίσει.
Κάποιον.
Στείρες αντιπαραθέσεις.
Μόνο αποδυνάμωση θα επιφέρουν.
Σε εγκλωβίζουν και σε αποδυναμώνουν.
Σε παρασύρουν.
Θα παρατήσεις τα χαλάσματα.
Και δεν θα ξεθάψεις τα πτώματα.
Θα πεις σε όλους πόσο καλά ήσουν πριν λίγο.
Πόσο πέταξες.
Πόσο έρωτα ένιωσες κάποιες Παρασκευές μεσημέρι.
Κάποιες Κυριακές απόγευμα.
Και έτσι θα νιώσεις πάλι.
Όποιος το έκανε αυτό.
Ζει.
Δεν πέθανε.
Δεν έγινε φάντασμα.
Κοιμήθηκε.
Εξαντλήθηκε.
Από την βροχή.
Στα Μάτια.
Με τα μάτια ανοιχτά.
Και κόκκινα.
Κοιμήθηκε.
Τυφλοί.
Από λάμψεις.
Από άστρα που χάθηκαν τόσο καιρό πριν.
Από κεριά που πέθαναν.
Και φωτιές.
Στην καρδιά.
Και στην θύμηση.
Που με τόσο κόπο έσβησες.
Έσβησα.
Εγώ για μένα.
Και συ για μένα.
Εγώ για σένα
Και συ για σένα.
Σβήσαμε.
Μέχρι να γεννηθεί το εμείς.
Σεισμός.
Ταρακούνημα.
Μας ξυπνάει αυτό.
Μας μαθαίνει αυτό.
Μας διδάσκει.
Κοίτα.
Μπερδεύτηκα λιγάκι.
Πολύ μπερδεύτηκα.
Πάρα πολύ.
Το εγώ.
Έγινε εσύ.
Και το Εσύ.
Εγώ.
Δεν είσαι καλός στο γράψιμο.
Μπερδεύο(μαι)-σαι.
Δεν είσαι καλός στο ξεχώρισμα.
Τα μπουρδουκλών(ω)-εις.
Έννοιες κοντινότατες.
Το δικό σου εσύ
Με το δικό μου εγώ.
Τόσο κοντινές.
Που με μπέρδεψαν.
Που αναφέρομαι.
Σε ποίον γράφω.
Σε εμένα;
Σε εσένα;
Βρές τον εαυτό μου εδώ μέσα.
Υπάρχεις.
Βρίσκω τον δικό σου κι εγώ.
Υπάρχω.
Έννοιες κοντινότατες.
Το δικό σου εγώ
Με το δικό μου εσύ.
Μα.
Με τόση απόσταση.
Εγώ είσαι;
'Η
Εσύ είμαι;
Πώς πάει;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-08-2009