Κάθε φορά που μετρώ τ'άστρα λείπεις εσύ

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

το ξανανεβάζω γιατί έτσι ΘΕΛΩ. Στην υγεια μας ωρέ!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ'έψαχνα χρόνια πολλά
παντού σ'αναζητούσα
Στις πληκτικές σχολικών κτιρίων αίθουσες
στις θορυβώδεις παραλίες τους θερινούς μήνες
στ'αποπνικτικά λεωφορεία και στις στάσεις τις ώρες της αναμονής
και σε μέρη μακρινά που δεν είχα ξαναπάει
ακόμα και σε τόπους απάτητους,ερημικούς...

Δεν άφησα ψυχή δίχως για σένα να ρωτήσω
κανείς δε βρέθηκε για να μου πει πως από την όψη σου είχε θαμπωθεί,
ακόμα και το Άνεμο που ρώτησα
αυτόν τον ανακατωσούρη που ολημερίς κι ολονυχτίς θάλασσες,κάμπους,δάση
κι ωκεανούς αναστατώνει,
δεν έτυχε ποτέ της τύχης,ν'ανακατώσει τα μαλλιά σου...

Πέρασε κι άλλος χρόνος-κι άλλος,
το φωτεινό χαμόγελο σου
τ'αστραφτερά σου μάτια
μηδέ τα πύρινα σου χείλη ν'αντικρύσω κατόρθωσα,
ούτε ν' ακούσω τη φωνή σου
μέσα στο πλήθος εύκολα θα την ξεχώριζα
σαν αηδονιού σολίστα μέσα σε συναυλία κοράκων...

Τ'άγγιγμα σου ακόμα δεν έχω νιώσει
κι όμως το ξέρω τόσο καλά
απαλό,πιο απαλό από το πιο απαλό,
απαλό,
και τρυφερό,τόσο τρυφερό,όσο τρυφερό είναι το πιο τρυφερό
τρυφερό,
και σινάμα γεμάτο πάθος,ένα πάθος παθιασμένο
Κάπως έτσι πρέπει να 'ναι και το φιλί σου, ένα απαλό τρυφερό πάθος...

Κι είχα αρχίσει να το πιστεύω
πως ένα είν' τ'άστρο της αυγής κι άλλο ένα αυτό της μαύρης νύχτας
και πως τρίτο ποτέ δε θα βρισκα
όσο κι αν περπατούσα,ακόμα κι αν φτερά στα πόδια μου φορούσα...

Η επόμενη με βρήκε στο μουσκεμένο προσκεφάλι μου να σκουπίζω τα δάκρυα
της απελπισίας μου,
ο κόσμος δίχως εσένα ήταν μια απέραντη σιωπή.
Και τότε χτύπος που θύμιζε καμπάνα γλυκοποίκιλτη
γέμισε τον αέρα,σπάζοντας τη σιωπή
το χαρμόσυνο μήνυμα της ύπαρξης σου έσπασε την ταφόπλακα της ελπίδας...

"Κάπου μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε"

"Έτσι έζησα.Πάντοτε."

"Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά.Θυμάσαι;"

Εγώ θυμάμαι, τ'όνειρο τελείωσε,τελείωσε προτού ν΄αρχίσει.
Ο ανακατωσούρης Άνεμος είχε σ'άλλον την ύπαρξη σου σφυρίξει.
Διέγραψα, λοιπόν όλη την προηγούμενη ζωή μου,ή μάλλον προσπάθησα
-ανεπιτυχώς...
Άλλωστε,γίνεται από φλόγες να ζωστείς δίχως ο ίδιος να καείς;

Σ'έψαχνα χρόνια πολλά
παντού σ'αναζητούσα
τώρα σε βρήκα,ξέρω πως υπάρχεις
μα θα ταν καλύτερα και για τους δυο να μην υπήρχες
ή ακόμα να μην σε είχα βρει
το ταξίδι της αναζήτησης ήταν τ'ωραιότερο που χω κάνει
κι ας ήταν ταξίδι χωρίς εσένα...


ΕΞΟΔΟΣ
Σήμερα γνωρίζω πως πλέον δεν επιθυμώ εσένα
καθώς η πληγή από το βέλος του φτερωτού αθανάτου έχει επουλωθεί.
Σήμερα γνωρίζω πως πλέον επιθυμώ να βλέπω ευτυχισμένη εσένα
καθώς βρέθηκα αδύναμος από το χτύπημα του Έρωτα
και έπεσα στο δίχτυ της Αγάπης...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-08-2009