Σκέψεις χωρίς ρίμα-4 (και Ξαφνικα)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σκέψεις χωρίς ρίμα-4 (και Ξαφνικα)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σκέψεις χωρίς ρίμα-4 (και Ξαφνικα)</b><p>Δημιουργός: Simos_Vassilis<p><i> Παρασκευής το ανάγνωσμα……..για όσο πάρει [από τη συλλογή μου: (α)πέτυχα;]</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Και ξαφνικά, το γέλιο έγινε κλάμα<br />
Και ξαφνικά, το τραγούδι έγινε μοιρολόγι<br />
Και ξαφνικά, το πάρτυ έγινε κηδεία<br />
Και ξαφνικά, οι άγγελοι, έγιναν διάβολοι <br />
Και ξαφνικά, ο παράδεισος έγινε κόλαση<br />
...Και εκεί, στο νεκρό πια και ξεχασμένο -μέσα σε  ελάχιστες στιγμές- απ’ όλους παράδεισο, μόνο ένας, ο αρχάγγελος Νωεμυσήλ, αντιστάθηκε και δεν ακολούθησε τους άλλους που τυφλώθηκαν από μίσος, φθόνο, ιδιοτέλεια, κακία και εγωισμό και που σαν λαίλαπα κατέστρεψαν, σκότωσαν,  εξευτέλισαν, ατίμασαν και διέβαλαν τη κάθε έννοια που μέχρι τότε υποκρίνονταν πως σεβόντουσαν <br />
Και μόνος του, μέσα στο νεκρό πια και ξεχασμένο -μέσα σε  ελάχιστες στιγμές- απ’ όλους παράδεισο, ο Νωεμυσήλ πάσχιζε σιωπηλά αλλά με όλες του τις δυνάμεις να συνετίσει, βοηθήσει και προστατέψει όλους αυτούς που ξαφνικά και αναίτια από φίλοι έγιναν εχθροί <br />
Η απονιά, αδιαφορία και συνεχής κοροϊδία όμως των υπόλοιπων έφερε δυστυχώς τη στιγμή, που η αγνή και ζεστή καρδιά του, πνιγμένη στη θλίψη, οργή, αγανάκτηση απόγνωση και ντροπή,  έγινε σκληρή και παγωμένη, τόσο που να μη αισθάνεται τίποτε πια...  <br />
Και όμως <br />
Η ματωμένη καρδιά του δεν έπαψε ποτέ να πλανιέται στο νεκρό πια και ξεχασμένο -μέσα σε  ελάχιστες στιγμές- απ’ όλους παράδεισο, και  συνέχισε να κλαίει μέσα στη μοναξιά της άυλης παρουσίας των άλλων <br />
Αυτή δεν είναι η ζωή μας;<br />
Η ζωή μας, που -μέσα σε  ελάχιστες στιγμές- ηθελημένα ξεχνάμε  πως αφορά και άλλους<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να σεβόμαστε τον διπλανό μας; <br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να αναγνωρίζουμε την αγάπη που μας προσφέρεται;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να λέμε «σ’ αγαπώ» έστω και αν κάποιος -που μας απέρριψε- δεν μας το είπε ποτέ;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να ανοίξουμε  κάποτε τα μάτια μας στην αλήθεια;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να κάνουμε κάποτε τη προσπάθεια να αλλάξουμε το κόσμο;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποτε το μυαλό μας ώστε να φερόμαστε ειλικρινά χωρίς να υποτιμάμε τη νοημοσύνη του άλλου;<br />
Θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ πως πρέπει κάποτε να βγούμε από το λήθαργο της απραξίας μας; <br />
Κάποιος ίσως περιμένει... για -έστω- μερικά απ’ αυτά <br />
Κάποιος που ο χρόνος έχει γι αυτόν σταματήσει<br />
Κάποιος που οι πληγές του περιμένουν την επούλωση έστω και αν δεν υπάρχει πλέον γιατρειά<br />
Δεν θα προσπαθήσουμε να αναλογιστούμε αν αποτύχαμε ή πετύχαμε «σαν άνθρωποι» στη ζωή; <br />
Ναι<br />
Κάποιος ίσως να περιμένει τη λύτρωση από εμάς<br />
Κάποιος που απλά δειλιάζει να λυτρωθεί από μόνος του, μα που είναι όμως τόσο κοντά στο απονενοημένο...  <br />
Από εμάς εξαρτάται πια... έστω και αργά<br />
Δεν μας αρκούν όσα αντίθετα κάναμε; <br />
Ας αρχίσουμε με το συγνώμη, αυτό που πηγάζει από τη καρδιά μας και όχι αυτό που λέμε τάχα μου…….και μόνο πόνο φέρνει<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-08-2009</td><td valign=top></td></table><br />