Mεσημέρι

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Μεσημέρι[/B]

Μεσημέρι,
πνιχτός ο ήλιος
μες στα μπουλούκια των συγνέφων
κι’ ας τόσο καίει,
συνοδοιπόρος θαρρείς με το βουβό μου κλάμα…
Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ, συγχώρεσέ με.
Χαραγμένο τ’ αντίο σε μια απ’ τις
γρίλιες του παραθύρου σου…
Αυτήν που ξεχνούσες συνήθως ανοιχτή
και ‘γω διάβαζα με κεφαλαία γράμματα
τον «ψυχρό» πόλεμο της αλήθειας σου,
καθώς μ’ ένα βαθύμετρο κρυφομετρούσα
την πνοή του καθάριου ονείρου σου,
στις φτέρνες του βυθού σου…
Κρατώ ακόμα σφιχτά στη φούχτα μου
εκείνη την πυξίδα που καθόριζε
τον παλμό της πιο ακαθόριστης σκληρής πορείας
της πιο κοινής συνισταμένης,
εκείνης που δεν πίστεψες
ποτέ πόσο γνωρίζω…
Και να από την ίδια γρίλια ξεπηδάει και πάλι
εκείνη η χρυσαφένια ηλιαχτίδα
- πάει καιρός που μου τρυπά τα σπλάχνα-
να τώρα, γίνεται οδός, δρόμος για να βαδίσεις
για τελευταία ίσως φορά, έτσι όπως εσύ το θέλησες,
στις πιο βαθιές μου αντοχές, που μάζωξα
για να σε δω να φεύγεις….
Έτσι ως φεύγει μου η ζωή,
έτσι ως σβήνουν τ’ άστρα…
Κι’ είναι εν τέλει λιγοστές
κι’ οι πιο μεγάλες αντοχές,
ψυχή για να ‘μερέψει…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2009