Τ' ανήκουστό σου κλάμα

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

που μου κεντάει τις χαρές….και μου φωνάζει ΜΑΝΑ! (Στο Μάριό μου, που σαν σήμερα έχει έρθει στη ζωή)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Τ’ ανήκουστό σου κλάμα[/B]

Λαχτάριζαν τα σύμπαντα κι η μέσα μου οικουμένη
κι ολούθε τρίζανε φωνές ‘κείνου του πρώτου φόβου
κείνης της πλέριας μου χαράς, ‘κείνης της μόνης χάρης
μιας μέρας όπως σήμερα, που ‘στεφε τα μαλλιά μου.

Κλάμα ποτές δεν άκουσα, ‘κείνο το πρώτο νεύμα
πως ήρθες να μου τραγουδά, πως ζεις να μ’ αναγγέλλει…
στο μόνο δευτερόλεπτο που ‘χα να σε κρατήσω,
σε τύλιξα αγόρι μου, στα μύρα της ψυχής μου
και ‘σου 'πα μείνε στη ζωή, μείνε εδώ μαζί μου
μη φύγεις μου παιδάκι μου, μη μόνη μου μ’ αφήσεις
και γονατίσει μου η καρδιά και μου στερέψουν τ’ άστρη.

Κι οι μέρες πέρναγαν αργά κι οι νύχτες σταματούσαν,
καθώς μέσα στο σούρουπο, βούρκωνε η ζωή μου,
κι ήμουν εκεί γονατιστή σιγοπαρακαλώντας
την Παναγιά παιδάκι μου, κοντά μου να σ’ αφήσει.

Κι ως τρέχανε τα δάκρυα και ‘σπέρναν καταιγίδα,
άνοιξες τα ματάκια σου κι είδα τον κόσμο όλο
να μου γελά, να ευφραίνεται, να γίνεται δικός μου….

Χρόνια περάσαν μάτια μου, λεβέντης έχεις γίνει
κι οι νότες σου που γρατζουνάς στην μπλε σου την κιθάρα
φυτρώνουν μέσα μου βαθιά τ’ ανήκουστό σου κλάμα
φέρνουν μου χίλιες μουσικές και πλουμισμένους ήχους,
γαντζώνουν μέσα μου χαρές και σιδερένιους χτύπους….
και μένω εκεί γονατιστή στης νιότης σου το χάρμα
καθώς θωρώ τα μάτια σου, που μου φωνάζουν ΜΑΝΑ!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2009