Ζάλη

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πένθιμό μου φεγγάρι, νηπενθές μου μνημείο
σε χλευάζω τα βράδια που πονάω και τρέμω
Γιατί λέω πως φεύγω με της νύχτας το τρένο
μα με φέρνει η μέρα στο ίδιο πάντα σημείο.
Κάπως μοιάζει με κύκλο, κάπου φέρνει σε’μένα
κάποτε με προφταίνει κι άλλοτε με φθονεί
Το μηδέν της ζωής μου με απείρου φωνή
σ’ αριθμούς μου αραδιάζει του χαμού τα σπασμένα.
Όμως στ’ άδειο ποτήρι με τη διάφανη μοίρα
κεχριμπάρι ουίσκι με βυθίζει και πέφτω
Σαν το πίνω με πάγο ή ακόμα και σκέτο
Σαν ανάβω τσιγάρο μ’ ένα ξένο αναπτήρα.
Κι έτσι στάζω τις νύχτες σα γερμένο μπουκάλι
μνήμες που θα τις πνίξω σε οισοφάγου καμίνι
Τίποτα να μη μείνει, κι άμα έρθει η ζάλη
Το φεγγάρι που ανάβει, να τη δω να το σβήνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2009