Ανώνυμο

Δημιουργός: Ευαγγελίτσα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

νιώθεις το άγγιγμά μου στο λαιμό σου?
Αισθάνεσαι τα χείλη μου που φιλάνε τα δικά σου?
Καταλαβαίνεις τη ματιά μου που κανει βόλτες επάνω στο κορμι σου?
Φαντάζεσαι πόσο πολύ σε έχω ανάγκη και πόσο μου λείπεις ,όταν είσαι βόλτα στους μακρινούς αστερισμούς?
Δεν μπορώ να σε φτάσω
Και Ούτε να σε κουράσω με τα ¨θέλω¨ μου…

Με κοιτάζεις κ παγώνεις
Δεν τρομάζεις, γιατί ξέρεις, πως ο άνθρωπος που βλέπεις δεν είναι πλέον ο δικός σου.
Μ’αγκαλιάζεις, με δικάζεις, με τα ματια με κοιτάζεις, βλέπεις μέσα στη ψυχή μου και αργά απομακρύνεσαι, γιατί ξέρεις, πως ο άνθρωπος που βλέπεις
δεν είναι πια ο άνθρωπός σου… ήταν κάποτε δικός σου και αυτό
γιατί ποτέ δεν απομάκρυνες τον κακό τον εαυτό σου…

Γίναμε δυο ξένοι πλέον δυο άνθρωποι καταδικασμένοι στη μοναξιά του έρωτα
και βράδια αξημέρωτα που σου φώναζα
Στο δρόμο όμως φοβήθηκες, στην αγκαλιά μου πάλι κρύφτηκες
Σε δέχτηκα κοντά μου, κοντά στην έρημο του φιλιού του χαδιού του…….του…………..

Ο άνθρωπός σου ήμουν εγώ και τώρα πια δεν είμαι
Παιχνίδια έπαιξα πολλά, μα τώρα πια δεν θέλω
Υπήρχα μέσα σε όνειρα δικά σου και δικά μας, μα τώρα πια χαθήκαν και πέταξα μακριά τους και μακριά σου. . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2009