Θάνατος Καλοκαιριού

Δημιουργός: nea xrysi

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το Καλοκαίρι... (Ο. Ελύτης)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στις πρώτες στάλες της βροχής…
Σ’ αυτό το πικρό όριο
Έσβησε το Καλοκαίρι…
Το δυνατό, το ανέμελο αγόρι
Το μαυρισμένο στην αρμύρα
Στον ήλιο της θάλασσας
Αναστημένο στους κόρφους της
Στα φιλιά και στα χάδια της
Τώρα κείτεται ωχρό
Στα ξερά χρυσοκίτρινα φύλλα
Δίχως να το κρατούν συντροφιά
Τα τραγούδια των άστρων
Σαν μικρό χελιδόνι που ξέμεινε
Και το βρήκε ξαφνικά ο χιονιάς…
Μάζεψε ο ήλιος το πυρωμένο του σκουφί
Του γύρισε τις πλάτες
Έσβησαν οι φλόγες
Που στόλιζαν το βλέμμα του…
Η μελαγχολία έκλεισε
Τα θαμπά, χωρίς φως, μάτια του
Δυο σταγόνες κρύας βροχής κύλησαν
Βουβές, φίλησαν τρυφερά
Την σκοτωμένη του νιότη
Στο χλωμό μέτωπό του…
Στην άκρη των παγωμένων χειλιών
Ξέπνοο κρεμάστηκε το όνειρο…
Του φόρεσε στεφάνι η λύπη
Στα πυκνά μαύρα μαλλιά
Απ’ τα στερνά, μυρωμένα
Αυγουστιάτικα ρόδα
Κι από λίγα ορφανά στάχια
Που ξέμειναν στην ποδιά της γης…
Ο άνεμος καβαλάρης γοργός
Τρέχει στα σύννεφα
Να φέρει του καημού το βαρύ
Το πικρό το μαντάτο
Αναστενάζει στους κάμπους
Μέσα στο σύθαμπο
Σκορπίζει παντού πνοές
Ανατριχίλες θανάτου…
Παγωμένη, χωμάτινη αφή
Το χάδι του Φθινοπώρου
Και η σελήνη από μάρμαρο
Με μια χούφτα ασημιά δάκρυα
Το πρόσωπο του έπλυνε
Πέταξαν οι λεύκες
Το πράσινο φουστάνι τους
Δέσαν σφιχτά το σκούρο τους μαντίλι…
Ο ουρανός βουρκωμένος
Με διάχυτη τη θλίψη στο βλέμμα του
Ρουφά τον ήλιο για να ‘χει φως
Στις μέρες της ομίχλης…
Και η έρημη θάλασσα
Σαν γριά μοιρολογίστρα
Χτυπιέται και μαίνεται
Ανταριάζει κι αφρίζει
Που ο χρόνος ο άπονος
Απ’ τα χέρια της άρπαξε
Τον καλύτερο γιό…



Στην μνήμη του αδερφού μου που έφυγε 8 του Σεπτέμβρη…
Στα είκοσι τέσσερα… έγινες άνεμος, αέρας, μπόρα…έγινες
σύννεφο άσπρο στον ουρανό…κι είσαι γαρίφαλο κόκκινο τώρα…
σαν το αιμάτινο εκείνο δειλινό… Κουρσάρος στην άσφαλτο του
ουρανού…γκαζώνεις σε ισάδα…εκεί πάνω δεν έχει στροφές…


Χρυσή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2009