Ψέματα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ψέματα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ψέματα</b><p>Δημιουργός: eisai_enas_ap_mas, <i>~♥~</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ο ουρανός,ο ήλιος τα σύννεφα.Μία μεγάλη κίτρινη αχτίνα χορεύει με τα χρώματα του γκρι και<br />
του μπλε μα κανένα δεν της ταιριάζει.Καμία ομορφιά δεν την ικανοποιεί και έτσι αλλάζει σύννεφα,<br />
αλλάζει θέση και τελικά χάνεται απογοητευμένη στο σκοτάδι της σελήνης.Κάπως έτσι ήταν και ο<br />
ουρανός το βράδυ εκείνο στη Θεσσαλονίκη.Έκρυβε πίσω του ο ουρανός χαμένες ηλιαχτίδες,με<br />
τα σύννεφα να παίρνουν σχήματα ανθρώπινα,γεωμετρικά,αφηρημένα. «Μυστήριος ο ουρανός»<br />
μουρμούρισε ο Λεωνίδας.Κάθονταν στο λιμάνι της πόλης και χάζευαν ξαπλωμένοι την Πανσέληνο.<br />
Αν και ήταν Γενάρης η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και γεμάτη αστέρια.Και οι δυο κουρασμένοι από<br />
το ταξίδι και από τις ετοιμασίες απολάμβαναν την στιγμή. «Θα θελα με ένα τόξο να σημαδέψω τα<br />
σύννεφα και το βέλος μου να χτυπήσει το άσπρο βελούδινο στρώμα τους.Η πληγή να φτάσει μέχρι<br />
την καρδιά και εγώ να δέχομαι ξαπλωμένος στο έδαφος τις σταγόνες που με μίσος θα πέφτουν<br />
πάνω μου.Η βροχή να ναι τα δάκρυα τους»ο Λεωνίδας θα μπορούσε να ήταν ποιητής,θα μπορούσε<br />
να αραδιάζει χιλιάδες φιλοσοφικές ιδέες αλλά δεν τολμούσε να μιλήσει για αυτά παρά μόνο στην<br />
Ζωή και εκείνη τον θαύμαζε «Προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από τα συναισθήματα σου με τις<br />
λέξεις,με όλα αυτά τα ποιητικά λόγια που χρησιμοποιείς», «Γιατί δεν με ρωτάς πάλι κάτι;Γιατί δεν<br />
με κατηγορείς;», «Γιατί έχεις τόση μεγάλη δίψα για εκδίκηση;Γιατί θες να πληγώσεις κάποιον και<br />
ύστερα να δέχεσαι με ευχαρίστηση την πτώση του;», «Γιατί κουράστηκα να με πληγώνουν»,<br />
«Εσύ ποτέ δεν πλήγωσες κανέναν δηλαδή;», «Εγώ ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα κανέναν».Και αν<br />
τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να μιλήσει η Ζωή να τον κατηγορήσει για όσα της έχει κάνει δεν<br />
μπορούσε.Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε.Υπήρχε κάτι που εκτιμούσε σε αυτόν…πάντα την κοίταζε<br />
στα μάτια.<br />
Η αλήθεια και το ψέμα…Η αλήθεια πονάει,το ψέμα πληγώνει.Η αληθινές αγάπες στηρίζονται<br />
μάλλον σε ένα μεγάλο ψέμα,τον έρωτα.Η φιλία στηρίζεται στην πιο μεγάλη αλήθεια,την αγάπη.<br />
Αυτό που θαυμάζει η Ζωή στον Λεωνίδα είναι ότι ακόμα και τα ψέματα που της είχε πει,της τα<br />
λέει κοιτάζοντας την στα μάτια.Και εκείνη συνειδητά δέχεται τα ψέματα του και αυτό όμως είναι<br />
μια μορφή αλήθειας.Είναι αυτό που λέμε ότι τα παραμύθια τα πιστεύεις και σ’αρέσουν μόνο όταν<br />
στα διηγείται ένας καλός παραμυθάς.<br />
<br />
( [I] Όλες οι ιστορίες περί έρωτες,αγάπες και λουλούδια μοιάζουν λίγο πολύ μεταξύ τους.Υπάρχουν<br />
όμως και κάποια ιστορίες που επιβεβαιώνουν τη θεωρία της μοίρας.Μπορείς να το πεις και κάρμα.<br />
Δεν είναι πολύ παράξενο που υπάρχουν άτομα δίπλα μας που ενώ μπορεί να εξαφανίζονται για<br />
λίγο χρονικό διάστημα ή ακόμα και χρόνια ολόκληρα επιστρέφουν πάλι σε μας;Δεν είναι πολύ<br />
περίεργο που ακόμα και αν έχουμε να τα δούμε μήνες για αυτά τα άτομα τα συνασθήματα μας<br />
είναι ίδια;Και πως γίνεται άραγε να έχεις ξεχάσει τη μορφή ενός ανθρώπου αλλά ακόμα να τον<br />
αγαπάς;Πολύ παράξενα μου μοιάζουν όλα αυτά...Μήπως άραγε υπάρχει εντός γραμμένη η μοίρα<br />
μας κάπου ή όλο αυτό είναι ένα ακόμη παιχνίδι του μυαλού μας,μια συνήθεια που μας γίνεται<br />
εμμονή;Δεν μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια. [/I])<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2009</td><td valign=top></td></table><br />