Μοναξιά

Δημιουργός: Shorai, Χάρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι γλυκιά η ζαλάδα του πιοτού, όταν η νύχτα τελειώνει..
Μόνος στο σκοτεινό μου δωμάτιο, προσπαθώ να πνίξω τις σκέψεις με αλκοόλ.
Κάποιες φορές χάνομαι στα μονοπάτια της μνήμης και ταξιδεύω σε περασμένους καιρούς.
Η μέρα έρχεται. Από τις χαραμάδες του πατζουριού μου, μπαίνει το λιγοστό γκρίζο φως της αυγής.
Η ανάσα μου βγάζει αργά τον καπνό του τσιγάρου.
Ψάχνω έναν ήλιο, μα εκείνος αργεί ακόμα να βγει. Κυριακή...
Να 'χα ένα ζευγάρι φτερά... Πνοή παραμυθένια, σώμα ελαφρύ, μυαλό σκυθρωπό.
Το σκοτάδι είναι η μόνη μου κάλυψη. Μοναχική η νύχτα...
Ευωδιά γιασεμιού, μια κοιμησμένη ανάμνηση ξεπηδά από τα όνειρα ενός παιδιού.
Χαμένη αθωώτητα. Λύπη ξεχασμένη στους στίχους κάποιου ποιήματος. Ενοχή...
Το ξάφνιασμα του θανάτου... Πικρός αποχωρισμός μονιασμένων ελπίδων.
Μου θυμίζει μια άνοιξη που 'φυγε, πάνω στο μεταξένιο φως του φεγγαριού
Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ξαναγυρίσει αυτό που κάποτε είχα.
Τότε που τα όνειρα ήταν όλη μου η ζωή...
Ξενυχτάω, ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς μου, αργοί χτυποί, θλιβεροί...
Και κάποτε ελπίζω να περάσει ετούτη η νύχτα, για να έρθει η επόμενη μέσα στις ξεχασμένες νότες ενός μουσικού κουτιού.
Ξυπνάει αισθήματα απο καιρό κοιμισμένα.
Η ψυχή μου θέλει να αφεθεί στα όνειρα μιας ελπίδας...
Ν' ανοίξει φτερά και να πετάξει στ' αστέρια

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-09-2009