Το πιάνο Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Αλαφιασμένος,ανακάτεψα τα σκεπάσματα,δε βρήκα τίποτα...απελπισμένος άγγιξα το πρόσωπο μου,ήταν εκεί ακόμα...κατέβασα τα χέρια και τότε κατάλαβα...αυτό ήταν!...το μαξιλάρι.Πωσ δεν το χα σκεφτεί...αυτό είναι που σταματά την πτώση μου ,αυτό εμποδίζει την είσοδο στη χώρα των ονείρων...
Ύπουλα σε παγιδεύει τάζοντας σου καλό ύπνο...Το πιάνω και το πετάω στο πάτωμα,με μανία...
Κλείνω τα μάτια στριφογυρίζω κανα δυο φορές και ξυπνάω,στο σαλόνι των παιδικών μου ονείρων καθισμένος μπροστά στο πιάνο μου...
Πάντα ήθελα ένα πιάνο,ένα μεγάλο μαύρο πιάνο με ουρά...κι ας μην ήξερα να παίζω πιάνο,κι ούτε νότα από μουσική.Ποτέ δεν το απόκτησα,πόσο όμως το λαχταρούσα...εκεί σ ένα μεγάλο σαλόνι,πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο απ αυτά που χουν πολλά μικρά τετράγωνα τζαμάκια και θέα στο πέλαγο,ενώ ανάμεσα στα τετράγωνα τζαμάκια και το πέλαγο,θ απλώνεται ένας κήπος με τριανταφυλλιές και γρασίδι,δίχως φράχτη...Κοντά στο παράθυρο θα υπάρχει ένα νυχτολούλουδο για ν αρωματίζει τις ζεστές βραδιές που θ ανοίγω το παράθυρο και μια αμυγδαλιά για να στολίζει το παράθυρο μου τις τελευταίες μέρες του Φλεβάρη...και θα χει ένα μεγάλο περβάζι το παράθυρο μπρος στο πιάνο,για να χωράει μια γλάστρα βασιλικό και μια δυόσμο...τον υπόλοιπο χώρο το θέλω για τη γάτα...δεν θα την αφήνω τη γάτα να μπαίνει μέσα,μπορεί να λαχταρήσει την στιλπνή επιφάνεια του πιάνου μου και να θελήσει να τη χαιδέψει...φοβάμαι όμως ότι άθελα της μπορεί να το γρατζούναγε,ή και ηθελημένα...μπορεί να το ζήλευε το πιάνο μου,καθώς πλέον θ αποσπούσε όλη μου την προσοχή...
Τα πρωινά μου θα τα περνούσα μαζί του.Θα άνοιγα με προσοχή το σκέπασμα των πλήκρτων και θα τα χαιδευα,ένα προς ένα...Πόσα θα μου θύμιζέ αυτή η άσπρη επιφάνεια που θα έσπαγε από τα μαύρα που άδικα προσπαθούν να πρωταγωνιστούν,ασφυκτιώντας ανάμεσα στ άσπρα...είναι εκεί βαλμένα επίτηδες,σκοπός τους όχι αυτός για τον οποίο φτιάχτηκαν,...είναι εκεί βαλμένα για να θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι μια σκέτη μελωδία,μια τέτοια ζωή,αργά ή γρήγορα γίνεται ανιαρή όσο όμορφη και καλοπαιγμένη να 'ναι,σκοπός των μαύρων είναι λοιπόν να θυμίζουν τις κακοτοπιές που ναι γεμάτη η ζωή...τις οποίες αν καταφέρεις να πατήσεις τότε η μελωδία σου θ αλλάξει εντελώς,προς το καλύτερο...αν σου ξεφύγουν όμως,θα μείνεις στην ίδια βαετή μαλωδία ή ακόμα χειρότερα θα καταστρέψεις εντελώς το κομμάτι σου...
Κι υστερα θ άρχιζα την εξάσκηση,μ ένα μικρό διάλλειμα για ν ανοίξω το παράθυρο και να χαιδέψω το δυόσμο και το βασιλικό,χαζευοντας το πέλαγο...ένα γευστικό κολατσιό θα φερνε τον κορεσμό των αισθήσεων...κορεσμός που θα οδηγούσε στην ανάγκη εξωτερίκευσης των ικανοποιημένων μου αισθήσεων...τότε θα γραφα μια συμφωνία για σένα...την ωραιότερη...κι ας μην είμαι κουφός ή Αυστριακός...θα ξενυχτούσα όσο χρειαζόταν μέχρι να το τελειώσα και μόλις θα το τελείωνα θα ταν σαν να σουν εκεί κάθε φορά που θα το παιζα στο πιάνο μου...τόσο τέλειο θα ταν!
Το πιάνο μου!Το πιανο ΜΟΥ!Το ΠΙΑΝΟ ΜΟΥ!...επιτέλους,...δε θα το καθάριζα τακτικά,θα τ άφηνα να σκονίζεται για να μπορώ να γράφω στη σκόνη του...θα γράφα τα πάντα...κι ύστερα με το φτερό απ τη στρουθοκάμηλο που μου χε χαρίσει σε κάποιο απ τα ταξίδια μου,ένας ιθαγενής,θα έσβηνα τα πάντα...και θα περίμενα με αανυπομονεσία να ξανασκονιστεί,για να τα ξαναγράψω...
κι οι μέρες μου θα κυλίσουν πλάι στο πιάνο,κοιτώντας τα ηλιοβασιλέματα απ το παράθυρο με τα τετράγωνα παραθυράκια,...τελευταία κοιτάζω μόνο τα ηλιοβασιλέματα,ανησυχώ...το πα μια μέρα στο καναρίνι μου και μου πε πως το ηλιοβασίλεμα συμπίπτει με την ανατολή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου...το πίστεψα.
...ξύπνησα,είχε αρχίσει να ξημερώνει το καναρίνι χαιρετούσε τη νέα μέρα,μπορεί και να πείναγε δεν ξέρω...έριξα μια ματιά..μια ματιά γεμάτη ελπίδα,...άδικα,αφού το ξερα,έχοντς σταματήσει χρόνια να ονειρεύομαι ο εγκέφαλος μου ανακάλυψε τη βιντεοκασέτα της παιδικής μου ηλικίας,αυτή με το πιάνο...και την έβαλε να παίξει...
Σηκώθηκα,μπλέχτηκα στο μαξιλάρι,...μέχρι να σηκωθώ ο ήλιος είχε ήδη ανέβει-δεν την πρόλαβα την ανατολή... Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-09-2009 | |