Πόσα δεν πρόφτασες (1ο βραβείο Ποίησης Βόλου)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πόσα δεν πρόφτασες (1ο βραβείο Ποίησης Βόλου)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πόσα δεν πρόφτασες (1ο βραβείο Ποίησης Βόλου)</b><p>Δημιουργός: Χρήστος Γιουσμαδόπουλος, <i>Χρήστος Γιουσμαδόπουλος</i><p><i> Καλή σας ημέρα στιχοφίλοι και στιχοφίλες μου! Καλό μήνα να έχουμε!</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[align=left][align=left]Στο κοριτσάκι που τόσο βιάστηκε…[/align][/align]<br />
<br />
[align=center]Κοιμήθηκες σαν κρινανθός στην αύρα ενός ονείρου<br />
π’ αμόλευτο κι ανέγγιχτο τ’ ανάσανες μισό.<br />
Γλάρου φτερό, πού κίνησες στα νέφαλα τ’ απείρου<br />
κι άνεμος γίνηκες, βροχή, λαχτάρα που διψώ.<br />
<br />
Πόσα δεν πρόφτασες να πεις και δε μας είπες λόγια,<br />
πόσες δεν πρόφτασες να δεις ασχήμιες κι ομορφιές!<br />
σπαράζει ασίγητους σκοπούς εντός μου η στενοχώρια<br />
μα συ δε φταις που εγώ σκορπώ. Μ’ ακούς; Εσύ δε φταις…<br />
<br />
Στη μέση ποιου παραμυθιού, ποιας μάγισσας η ζήλια<br />
σε πλάνεψε και σ’ άρπαξε την άχραντη πνοή;<br />
Σαν τώρα στην αγκάλη μου που σ’ άγγιζα τα χείλια<br />
σαν τώρα που σου γέλαγα και γέλαγες κι εσύ.<br />
<br />
Βλέμμα δεν έχεις κι όμως ξέρω απόψε πως με βλέπεις<br />
μα ως να διαβάζεις γράμματα δεν έμαθες ποτές<br />
τα που σου γράφω δε νογάς και τ’ άστρα, εκεί, που δρέπεις<br />
γίναν πικρά μας δάκρυα, των φόβων μας ειρκτές.<br />
<br />
Κοιμήθηκες… κι ο ήλιος δεν ανέτειλε  άγγελέ μου<br />
στο τζάμι δε σε τάραξαν οι στάλες της βροχής<br />
χαλάει ο κόσμος, μα εσύ κοιμήσου άγγελέ μου<br />
για τα ματάκια σου είν’ μικρά τα σύνορα της γης…<br />
<br />
05-02-2006[/align]<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
[I]* Ένοιωθα πως είχα πέσει σε τέλμα... Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα το φόβο πως ό,τι είχα να δώσω το έδωσα... Είχαν περάσει μήνες χωρίς να γράψω... Σιγά-σιγά ολοκλήρωνα την πρώτη μου, ανέκδοτη ως τότε ποιητική συλλογή, και είχα πιστεί κιόλας πως είχα φτάσει στο τέλος, πριν καλά-καλά ξεκινησήσω το ταξίδι. Κι όταν μιλώ για τέλος, δεν εννοώ λιμάνι, μα ναυάγειο... <br />
Ήταν τέσσερις προς πέντε Φεβρουαρίου. 2006, το έτος... Ξαγρύπνησα εκείνο το βράδυ πάνω από παλιά γραπτά... Το είχα καταλάβει, δεν είχα αφορμή για να γράψω. Θυμάμαι σαν τώρα τι είχα πει πριν κλείσω το φως για να κοιμηθώ -ήταν ξημέρωμα... Ειπά "και τι δε θα 'δεινα για να γράψω κάτι! Να βρω ένα λόγο". Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα κι ήταν το τηλέφωνο που χτυπούσε τόσο επίμονα όσο χρειαζόταν για να μας ξυπνήσει όλους... Ήταν η "αφορμή" και μου είχε δωθεί... Ήταν ο πόνος μου κι ήταν η ανάγκη μου... Εκείνη τη μέρα δεν έγραψα σαν "ποιητής, στιχοπλόκος ή ό,τι άλλο". Έγραψα σα δικός. Για μένα και για κείνη. Κι ό,τι είπα ήταν το ελάχιστο από ό,τι σφάγιαζε την ψυχή μου. Άλλοτε, έκανα μέρες ή και μήνες για να προσθέσω την τελευταία πινελιά σε κάποιο ποίημά μου... Αυτό που μόλις αναγνώσατε ολοκληρώθηκε σε λίγες, μέσα, ώρες. Ήταν λογικό. Ήταν θρήνος, όχι λογοτέχνημα. Κι ήταν εξομολόγηση. Κι ήταν παράπονο...<br />
Κατάλαβα πολλά τότε... Θυμάμαι, πάντα, τι είχα πει το προηγούμενο βράδυ... Κατάλαβα πολλά -όχι τα ανόητα και γραφικά που φέρνει στο νου ένα ξόδι. Κατάλαβα πολλά για την τέχνη, για την ποίηση, για το δημιουργό, για τη γέννα...<br />
Δεν ήθελα να πω ούτε τι μου ήτανε, ούτε καν τ' όνομά της... Αλλά τούτο το δημιούργημα το συμπεριέλαβα στο βιβλίο που θα γνώριζε το φως, λίγους μήνες αργότερα. Απλά της το αφιέρωσα, για να ξέρουν, όσοι δεν πρόλαβαν να μάθουν, πως κάποτε υπήρξε σε τούτο τον κόσμο μία, ακόμη, μικρή παρένθεση... Έγραψα και την ημερομηνία από κάτω. Ήταν Τετάρτη 05-02-2006... Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη βροχή...[/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />