Μάσκα

Δημιουργός: Jorlin

... κι όμως... η μέρα που θα πονέσουμε πλησιάζει...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αγγίζεις το πρόσωπό μου με τρυφερότητα
Το πρόσωπό μου
το μασκοφορεμένο
Δεν είμαι τόσο όμορφη
χωρίς αυτή τη μάσκα, γλυκό μου
Και δε θυμάμαι πια τίποτε
ποιος μου τη χάρισε
ποιος μου τη φόρεσε
ξέρω μόνο πως
είναι κολλημένη καιρό πάνω μου, γλυκό μου
Ίσως και για μένα να ‘ναι επώδυνο
να την αποχωριστώ

Είσαι ευτυχισμένος, μικρό μου;
Νιώθω πάντα, πάντα ενοχές απέναντί σου
σα να σ’ εκμεταλλεύομαι
κι όμως
όλα σου τα δίνω
δεν είναι έτσι;
Τα πάντα:
αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, αγκαλιά
φιλία και κατανόηση
κι ερωτισμό ακόμα
Τι κρατώ για μένα;
Τι κρατώ;
Ε, ναι, είναι κάτι…
Ένα κομμάτι της καρδιάς μου μόνο
ασήμαντο, μη φανταστείς
αυτό που με κερνάει Κόλαση και Παράδεισο μαζί
αυτό που συνηθίζω να τεμαχίζω
σε στίχους και κείμενα
και εξομολογήσεις ατελείωτες
κι εκείνο σαν κακόηθες καρκίνωμα
όλο μεταστατεί εντός μου
αυτό που τις νύχτες άγρυπνη με κρατά
αυτό
που χωρίς αυτό
δεν υπάρχω…
Αυτό που δίνει στην όψη μου
αυτή την έκφραση
γυμνού ήλιου και κατάρας
κι έτσι
να μη μου ταραχτείς, μικρό μου
μια μάσκα όμορφη κι αδιάτρητη φοράω πάντα

Δε λέω ότι μου είναι και αβάσταχτο
Όταν κοιμούνται οι Ερινύες
Μα όταν ξυπνούν κι ουρλιάζουν μες στ’ αυτιά μου
για ειλικρίνεια και τιμιότητα
Τότε ασφυξία μου ‘ρχεται
Τρελαίνομαι
Τα χέρια μου στο πρόσωπό μου ανεβαίνουν ασυγκράτητα
Εσύ σαν αποχαυνωμένος με κοιτάς
Θα πονέσω
Θα πονέσεις
Πιάνω το ψεύτικο περίβλημα και το τραβώ
- Αέρα! –
Μα είναι πια τόσο, τόσο καιρό εκεί
Ματώνει το δέρμα η προσπάθειά μου
Πονάω, μα θ’ απαλλαγώ επιτέλους
Θα δεις ποια είμαι στ’ αλήθεια
Όμως
Σαν κάτι αρχίζεις να διακρίνεις
Τα μάτια σου υπερδιογκώνονται
και τότε
ανήμπορη μπρος στη δική σου ταραχή
τα χέρια μου αφήνω να πέσουν
άτολμη ως συνήθως
ενώ εσύ με πλησιάζεις
ανέκφραστος
και
με αγάπη;
της μάσκας το κομμάτι που ‘χω ξεκολλήσει
μου το ξανακολλάς
και με φιλάς
…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-10-2009