Ονειροπώλος

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ονειροπώλος</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ονειροπώλος</b><p>Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, <i>ΠΑΝΤΕΛΗΣ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>καθισμένος στο πιο απόμερο παγκάκι του πάρκου χάζευα τα σκυλιά που έτρεχαν στο γρασίδι...πιο πέρα κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν κάποιο παιχνίδι,που είμαι σίγουρος πως το χα παίξει κι εγώ κάποτε...κι όμως δε μου θύμιζε τίποτα...<br />
ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα,ο ήλιος μόλις είχε κρυφτεί σε κάποια δύση απ αυτές που μένεις να κοιτας αφωνος και γεμάτος απορία,...εγώ όμως δεν ήξερα καν που πέφτει η ανατολή,τα κτίρια που στεγάζουν τα όνειρα μας,χτίστηκαν με ανεκτίμητο αντίτιμο,έκρυψαν τόσα...<br />
παντως είμαι βέβαιος ότι έχουμε φθινόπωρο,είδα το ημερολόγιο στην οθόνη του υπολογιστή μου...άλλωστε τα φύλλα το φθινόπωρο δεν πέφτουν;;;...έτσι νομίζω...και το πάρκο ήταν γεμάτο με καφεκίτρινα φύλλα που στροβιλίζονταν υπό τις επιταγές του ανέμου...είχα αρχίσει ν ανατριχιάζω από το κρύο...η καλοκαιρινή μέρα με είχε ξεγελάσει,κι είχα βγει μόνο με το γαλάζιο μου μπλουζάκι...<br />
άρχισε να φυσάει ολοένα και περισσότεο...φύλλα περνούσαν από μπροστά μου και κάποιες φορές σταματούσαν πάνω μου...αδιαφορούσα τ άφηνα να κάνουν ότι θέλουν...ξαφνικά ένα δισέλιδο εφημερίδας βρέθηκε στο πρόσωπο μου,η σκηνή θύμιζε ταινία...το πήρα στα χέρια μου κι έριξα μια ματιά...ένα μικρό άρθρο τράβηξε την προσοχή μου...ΗΡΘΕ Ο ΟΝΕΙΡΟΠΩΛΟΣ...εγραφε μ έντονα γράμματα...σκέφτηκα πως θα ναι κάποιο λογοπαίγνιο και απέδωσα τα εύσημα στον αρθρογράφο που σκέφτηκε τον τίτλο...άρχισα να διαβάζω προσπαθωντας να ικανοποιήσω την περιέργεια μου...μάλιστα...άκου τι λέει!...επιτέλους ο ονειροπώλος κοντά μας!...γέλασα..δυνατά και παρατεταμένα...τα πουλιά που χαν κουρνιάσει στο δέντρο πλάι στο παγκάκι μου,κουνησαν το κεφάλι τους...τον καημένο...γελάει μόνος του!...σίγουρα θα ψιθύρησαν...<br />
το γέλιο μου κόπηκε απότομα...ώστε ήταν αλήθεια...έριξα μια ματιά στη διέυθυνση...οδός Ονείρων...μάλιστα...που πέφτει αυτή άραγε;...θα κοιτάξω στο gooogle...δίπλωσα το δισέλιδο και το βαλα στην τσέπη μου...<br />
καθισμένος στο κρεβάτι μου,προσπαθώ να φανταστώ τον ονειροπώλο...επηρεασμένος από τα παραμύθια,φαντάστηκα τον κλασικό γεράκο με την κατάλευκη μακριά γενιάδα..πόσο να κοστίζουν τα όνειρα άραγε;;;...<br />
μια πινακίδα έγραφε οδός Όνείρων...ήταν μια τεράστια λεωφόρος...το τέλος της δε φαινόταν...δεν είχε αυτοκίνητα,μόνο ανθρώπους,πολλούς ανθρώπους,όλων των ειδών...σχημάτιζαν μια ουρά,μια τεράστια ουρα δίχως τέλος,μόνο αρχή...ρώτησα ευγενικά μήπως κάποιος ξέρει που πέφτει το ονειροπωλείο...ένας γεράκος με ξινισμένο πρόσωπο μου απάντησε κοφτα..."Να περιμένεις στην ουρά,νεαρέ"...απελπίστηκα,πότε θα φθανε η σειρά μου...και προχωρούσε τόσο αργά η ουρά...έφθασε το βράδυ...μεσάνυχτα...με το ζόρι κρατιόμουν να μην κοιμηθώ...δεν ήθελα να μου κλέψουν τη σειρά μου...τους έβλεπα,πως κοιτούσαν σαν αρπακτικά...περιμένοντας ποιος θα κάνει το λάθος να κοιμηθεί...<br />
...ξύπνησα αλαφιασμένος,"Τη σειρά μου,τη σειρά μου!"...άρχισα να φωνάζω...σκοτάδι γύρω μου,ένας γνώριμος ήχος ακουγόταν πλάι μου,...το ρολόι του δωματίου μου,μα πως είναι δυνατόν...αφού βρισκόμουν στην οδό Ονείρων...τι δουλεια είχε το ρολόι του δωματίου μου,στην οδό Ονείρων...τότε συνειδητοποίησα που βρισκόμουν...ταραγμένος έψαξα στις τσέπες μου για το δισέλιδο της εφημερίδας...το μόνο που βρήκα ήταν ένα χαρτάκι λευκό...άναψα το φως κι έγραψα μια φράση:Δεν έχω όνειρα μα οι νύχτες μου είναι γεμάτες μ αυτά...<br />
<br />
...είχαν περάσει πολλές μέρες απ το περιστατικό...το χαρτάκι βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου...αντέγραψα τη φράση σ ένα τετράδιο...το πρωί που πήγαινα στη σχολή,μια γιαγιά στη στάση διηγιόταν την ωραία κοιμωμένη στην εγγονή της...<br />
έγραψα το παρακάτω στο τετράδιο:<br />
<br />
Η ωραία κοιμωμένη<br />
<br />
Δεν έχω όνειρα<br />
μα οι νύχτες μου είναι γεμάτες μ' αυτά<br />
παραμυθένιους πύργους,νεράιδες,ξωτικά...<br />
<br />
Σε έναν πύργο φυλακισμένη<br />
είναι η ωραία μου κοιμωμένη<br />
αιώνες τώρα με περιμένει,με περιμένει,με περιμένει...<br />
<br />
Δεν είμαι πρίγκηπας,δεν είμαι ιππότης<br />
ότι κι αν έχω είναι δικό της<br />
τα πάντα όλα θε να τα δώσω<br />
τους δράκους γύρω της να εξοντώσω<br />
Θ' ανέβω του πύργου τα σκαλοπάτια<br />
για ν' αντικρύσω τα ξακουστά της μάτια<br />
Θα την τραβήξω,σαν παραμύθι,<br />
μ' ένα φιλί μου από τη λήθη<br />
και θα την πάρω με τ' άλογο μου<br />
σε παραμύθι όλο δικό μου...<br />
<br />
Σε έναν πύργο φυλακισμένη<br />
είναι η ωραία μου κοιμωμένη<br />
αιώνες τώρα με περιμένει,με περιμένει,με περιμένει... <br />
<br />
και βγήκα να βρω τον ονειροπώλο...ίσως να ταν ακόμα στην πόλη...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />