Χάρτινη αγάπη

Δημιουργός: poetryf

Και θα υπάρχω όσο δεν θέλεις....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κτίζω ένα σπίτι στην οδό της μοναξιάς
το σοβατίζω με φαντάσματα του χρόνου
Και κάπου-κάπου με εκδικείται ο βοριάς
έχοντας ύφος νικητή και φανφαρόνου.

Δεν κουβεντιάζονται τα βράδια μου οι σιωπές
πηγαινοέρχονται στους τέσσερις μου τοίχους,
Τις σημαδεύω μα οι πεντ’έξι μου ριπές
βρίσκουνε πάλι καταφύγια στους στίχους.

Κι όσο κι αν θέλω να αποτάξω το ζυγό
του παρελθόντος εαυτού μου, δεν αντέχω
ψύχος μου φέρνει η θύμησή σου, αναρριγώ
κι αρχίζω πάλι σαν παιδί μακριά να τρέχω.

Θαρρώ, δεν έβαλα σωστά τα υλικά
και κάποια μέρα θα το έβρω γκρεμισμένο
παλιούς χρησμούς σου η καρδιά μου αγροικά
κι αφήνει το όνειρο διπλά εκτεθειμένο.

Λέω το τζάκι να ανάψω, στη φωτιά
να ρίξω ό,τι με κρατά φυλακισμένη
και ξεδεμένη από την όποια σου γητειά
να δω την χάρτινη αγάπη σου, καμένη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-10-2009