Ομορφιά Χωρίς

Δημιουργός: Κωνσταντίνος2004, Κωνσταντίνος

«Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά σαν τα λουλούδια μαραίνονται Με τα χρόνια κι αυτά σαν τα λουλούδια…» Λ. Νικολακοπούλου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε ένα χωριό πολύ μακριά μόνο νεκροί που μείναν
Στέκεται μέσα στους καιρός πέτρινο ένα σπίτι
Τα όνειρα γίναν καημοί κι αυτοί τραγούδια γίναν
Και όπως τώρα η βροχή φέρνει μονάχα λύπη

Τρανέ μου χρυσοστόλιστε και μεθυσμένε ήλιε
Που όλο πάνω απ’ τα σύννεφα παραπατάς και σβήνεις
Πες μου για αυτή την ομορφιά που δίχως γέλιο είναι
Που σ’ ένα παραθυρόφυλλο χωρά καθώς το κλείνεις

Γερνάν τα σπίτια σου ‘λεγα με τους ανθρώπους πλάι
Τα βάσανά τους γίνονται ραγίσματα στους τοίχος
Σαν φεύγουν αργοπεθαίνουνε κανείς σα δε γυρνάει
Κι όμως κρατούν της λησμονιάς αρώματα και ήχους

Βροχούλα που περνάς αργά μέσα απ’ τα κεραμίδια
Και μοιάζεις να ‘σαι της σκεπής το πικραμένο δάκρυ
Πες μου για αυτή την ομορφιά που ΄ναι χωρίς στολίδια
Σ’ ένα σκαμνάκι στην αυλή χώρα σε μίαν άκρη

Σ’ ένα χωριό πολύ μακριά από όλους κι από μένα
Παράξενα πως στέκεται στα χρόνια ένα σπίτι
Ρήμαξε και τα μάτια του μοιάζουνε κουρασμένα
Και όπως τώρα η βροχή δε φέρνει ότι λείπει

Αγέρα που περνάς με ορμή και φέρνεις μόνο στάχτη
Θρασύς σαν κλέφτης έρχεσαι και φεύγεις όταν θέλεις
Πες μου γι’ αυτή την ομορφιά που ‘ναι χωρίς αγάπη
Και που χωράει σε βλέμματα ανθρώπων που δε ξέρεις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2009