Το παιχνίδι της σελήνης

Δημιουργός: ατάλαντη

Όπου κι αν πας, θα σε ακολουθεί ο πειρασμός.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πλανεύτρα σελήνη…
Σαν πέφτει το σκοτάδι,
μου γνέφει˙ άγνωστο γιατί.
Μάλλον με κρίνει.

Χρυσάφι μου τάζει,
να πάψω να θερίζω
σε στέρφα γη, -μα δεν αρκεί-
κι άλλα μου τάζει.

Στολίδια στο σώμα,
να ντύσω με προστάζει.
Κρασί να πιω να ευφρανθεί,
λίγο το στόμα.

Η γύμνια στην πλάση,
αξίζει μια κορώνα.
Ο κύκλος που μ’ ακολουθεί,
μ’ έχει διχάσει.

Ο νους παραπαίει…
Μα στην καρδιά φωλιάζει,
αχτίδας θέρους παντοχή.
Έριδος χρέη.

Κι αν εύμορφη Κίρκη,
προβάλει μες τα κάλλη,
τα πλούτη της με οδηγούν,
σ’ άνομη δίκη.

Μ’ ανήθικους όρους,
αρνήθηκα να παίξω.
Τους έρωτές μου τους πουλώ,
σ’ άλλους εμπόρους.

Γελά η σελήνη…
Αστείο της εφάνει.
Και μου χαρίζει στέρφα γη,
ήλιος πριν γίνει.



3-11-2009

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2009