Ένα... άσωτο φεγγάρι

Δημιουργός: Denis, Σάκης

Επέστρεψε ο... άσωτος υιός! Έστω και για λίγο... Με τι άλλο; Μα, μ' έν'... απολωλός κι άσωτο φεγγάρι, που το κρατά από 'να σπάγγο σα μπαλόνι ή χαρταετό!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έν' αργόσχολο φεγγάρι,
μούσκεμ'/ύστερ' από τη βροχή,
ξεμυτάει, σα σαλιγκάρι,
στ' ουρανού την εξοχή...

Εύχομαι, καθώς σαλπάρω
με τρικάταρτο γοργό,
άμα δεν το δω στην Πάρο,
να το βρω στην Αμοργό...

Τα γλαρόπουλα στη Σκιάθο
και τα κύματα της Ρω
ρώτησα, χωρίς να μάθω,
όμως, το παραμικρό...

''Γιε μου, κι ο Θεός, πια, ξέρω,
πως δε μας θυμάτ' εδώ.'',
μου 'πε μια κυρά/γιαγιά στην Κέρο
κι άλλη μια στην Τένεδο...

Το 'δαν να περνά 'π' τη Γυάρο
μ' ένα συννεφάκι γκρι,
σαν καπνός από φουγάρο
στον ορίζοντ' αντικρύ...

Τo τραγούδαγ’ απ’ τη Θάσο
ίσαμε το Λιβυκό…
(Τάχα, ν’ άραξε στην Κάσο
ή ναυάγησε στην Κω;)

Πού 'ναι το, για να του στείλω,
μ' ένα σκίρτημα κρυφό,
χαιρετίσματ' απ' την Τήλο
και φιλιά 'π' την Σέριφο;!

Μια τσιγγάνα στην Ανάφη
είδε, σε χαρτιά Ταρώ,
πως το ριζικό του γράφει,
να 'ναι πάντ' απένταρο...

Ψάχνοντάς το στη Δονούσα
κι έπειτα στην Ψέριμο,
ένιωθα σα να περνούσα
μέσ’ από μιαν έρημο…

Θα 'χα βγει να το φωνάξω
στης Σχοινούσσας τα στενά,
όταν φάνηκε στη Νάξο
κάτωχρο να σεργιανά:

αγναντεύοντας στη Σύμη
μια παρθέν' ακρογιαλιά,
ξόδεψ' όλο του τ' ασήμι
και δεν του 'μεινε... σταλιά!

Του καιρού παλιά κλεψύδρα,
να 'μουν' από μια μεριά,
όταν θα σκορπά στην Ύδρα
τα καινούργια του φλουριά!

Στον ρυθμό του στροβιλίσου,
της Αγάπης άνεμε!
Χάρισέ μου το φιλί σου
κι ό,τι θέλεις κάνε με!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2009