Διαδρομή της προσμονής

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διαδρομή της προσμονής

‘Κει που τα φώτα γέρνανε κι εφέρναν ησυχία
κι όλα βαδίζαν μόνα τους δίχως καμιά φοβία
του δρόμου μου αρχόντισσα, μονάχη μου κινούσα
να σ’ ανταμώσω στου βουνού, το ήρεμο λημέρι.
Ανέβαινα την προσμονή, με γρήγορο το βήμα
κι ο ουρανός με κράταγε βαθιά μου φωτισμένη,
σαν τα επίγεια κεριά μου μοιάζανε τ’ αστέρια
που φώτιζαν το διάβα μου και την ανηφοριά μου.
Πάντα στου δρόμου τα μισά μου ‘γνεφε μια ανάσα
και ένα χέρι δυνατό, κοντά του με τραβούσε.
Μα απόψε δεν εφάνηκε η ζέση της στ’ αγέρι,
ούτε το χέρι μ’ άπλωσε, γερά να με βαστήξει.
Σαν πανικός με έπιασε καθώς ψηλά κοιτούσα
κι ως ξεπερνούσα τα μισά να φτάσω στην κορφή μας,
εν’ άδειασμα στα μέσα μου, μου πάγωνε τη σκέψη,
μα ‘παιρνα λάμψη απ’ τα κεριά που φέγγανε εντός μου
κι έτσι το βήμα ετάχυνα για να σε συναντήσω.
Έφτασα στην πλατεία μας, μα το σκαμνί ήταν άδειο
κι ούτε που είδα πινελιές απ’ το περπάτημά σου,
από τα χνάρια που ‘δειχναν πάντα τον πηγεμό σου.
Καρτέραγα ως το πρωί, μα πάλι δεν εφάνης
κι έπιασα τότε να μετρώ βήματα κατηφόριας
και να πατώ τα πέλματα σ’ αχνάρια απουσίας.
Ξέρε το, στο κάθε βράδυ μου θα ’ν’ ίδια η διαδρομή μου
κι ας είναι πλέον τα κεριά σβηστά, της προσμονής μου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2009