Ο ήχος της γυάλινης σφαίρας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο ήχος της γυάλινης σφαίρας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο ήχος της γυάλινης σφαίρας</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 15/11/2009</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                    [color=fuchsia][B]Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΓΥΑΛΙΝΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][B]Γυάλινο, σφαιρικό, εύθραυστο διακοσμητικό, με μικροσκοπικές παραμυθένιες μινιατούρες φορτωμένο, που ταξιδεύουν τη ψυχή σε κόσμους μακρινούς και ονειροπόλους. Μία όμορφη κομψή μπαλαρίνα, ντυμένη με ένα ροζ αμάνικο δαντελένιο φόρεμα και γυαλιστερά ασημένια γοβάκια, λικνιζόταν αθώα και ρομαντικά με τα χρυσαφένια της πλούσια μαλλιά να χαϊδεύουν  απαλά και να σκεπάζουν στοργικά το δροσερό φοβισμένο της προσωπάκι.<br />
 Γύρω της επικρατούσε το σκήπτρο της απρόσωπης σιωπής και μετακινώντας κάποιο αόρατο χέρι τη γυάλινη σφαίρα, νιφάδες χιονιού έπεφταν δειλά και ρυθμικά στον υδάτινο κόσμο που ζούσε η κοπέλα. Ως φόντο της χιονόσφαιρας, ήταν ένα ερημωμένο δάσος σιωπηλό, με έλατα που υψώνονταν κάποτε υπερήφανα στο γαλάζιο ουρανό, μα με το πέρασμα του σαρωτικού βοριά τα κλαδιά ήταν κυρτωμένα  και τα ελάφια μονάχα κρατούσαν συντροφιά στη δακρυσμένη μπαλαρίνα. Εκείνη δεν είχε καβαλιέρο να της χαρίσει έναν ρομαντικό χορό…είχε χαθεί μες τη σκοτεινιά της νύχτας πολεμώντας δράκους, μάγισσες και ξωτικά επιθετικά…έτσι δεν γύρισε ποτέ του πίσω να την πάρει. Εκείνη ένιωθε μόνη, παγωμένη, αβοήθητη και φυλακισμένη στο γυάλινο κόσμο της. Ο ήχος είχε χαθεί στην άβυσσο της ανυπαρξίας, αλλά ο κτύπος της καρδιάς της αντηχούσε με παλμούς δυνατούς πέρα μακριά και προσπαθούσε να διαπεράσει τη στρογγυλή της φυλακή. Τι άραγε μπορούσε να υπάρχει στο βάθος του επιφανειακού δάσους που αντίκριζε; Μήπως υπήρχε κάποιο μυστικό πέρασμα που θα την οδηγούσε στην ελευθερία που τόσο πολύ επιθυμούσε; Μήπως υπήρχε κάποιο ελπιδοφόρο μονοπάτι να διαβεί που θα την οδηγούσε σε ένα σαγηνευτικό λουλουδένιο ανοιξιάτικο τοπίο; Πόσο διψούσε να συναντήσει τις ζεστές ακτίνες του ηλίου και να πάψει πια να μαστιγώνεται από το κρύο και τα αμυδρά χρώματα του χειμώνα! Εκείνη δεν γνώριζε το μέλλον της, της ήταν ένας εντελώς άγνωστος χρόνος, γεμάτος γρίφους και περίτεχνα κομμάτια παζλ. Μα ήθελε να διατηρήσει μέσα της μία μικρή σπιθαμή ελπίδας, ότι σύντομα θα δραπέτευε και θα βρισκόταν σε μια τρυφερή αγκαλιά που θα τη ζέσταινε για πάντα και δεν θα φοβόταν ποτέ της άλλο πια.[/B][/color]    <br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2009</td><td valign=top></td></table><br />