Σκιά Αναμνήσεων

Δημιουργός: AGGE, Άγγελος

Έφυγες αγάπη μου, μα θα έρθω μαζί σου.. Στο σταυροδρόμι θα είμαι εκεί.. Στα όνειρά σου...απλός κομπάρσος να σε δω, όταν ξυπνάς η πρώτη καλημέρα.. Μου λείπεις..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παρόλο που έφυγες θα είσαι για πάντα εδώ,
χαραγμένη σα πληγή βαθιά στο δέρμα μου,
κολλημένη αφίσα να ομορφαίνει το χώρο,
σα ζωγραφιά των αναμνήσεων,
μια σκιά μαρμαρωμένη στο χρόνο..
Σα πόλη που ερήμωσε μια μέρα η καρδιά μου,
τα όνειρά μου κοίταξα για τελευταία φορά..
Τα πέταξα θυμάμαι παραπέρα,
κάπου στον ήλιο συντροφιά μ’ έναν Ίκαρο..

Παλιές πληγές της σάρκας μου θα σκίσω,
να τρέξει το αίμα μια φορά να ξεχειλίσει,
να απαλύνω το πρήξιμο στις φλέβες μου,
της καρδιάς να αραιώσει για λίγο ένας χτύπος,
για ένα λεπτό να ζαλιστώ να μη σε σκέφτομαι..
Μα όσο αίμα και να τρέξει στο χώμα,
το πρόσωπό σου αντικρίζω το βράδυ να ακουμπάει στο στήθος μου,
να είναι σκιά που έρχεται να μου θυμίσει πως υπάρχεις,
πως είσαι κάπου εκεί έξω,
χωμένη στο παρελθόν που χτίσαμε..

Αγκαλιά μ’ ένα σύννεφο θα ταξιδέψω σε εσένα,
να γίνω κομπάρσος σε κάποιο από τα όνειρά σου,
ένας τυχαίος που περνάει μια μέρα από το στενό σου,
ένας άγνωστος που τον κοίταξες μόνο για να τον δεις..
Μη μας ξεχάσεις.
Περπάτησε μονάχη σου στα αδιάβατα μονοπάτια της θλίψης,
στη γειτονιά του ασπρόμαυρου παρελθόντος,
και κοίταξε τα πρόσωπα που βλέπεις..
Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ..
Ένας που ήρθε μια φορά να σ’ αγκαλιάσει με αγάπη,
και μέσα στον πόνο σου γλυκά να σου χαμογελάσει,
να πιάσει το χέρι σου να ανεβείτε μαζί τη θλίψη,
κάνοντας δίπλα σου ξανά ένα λουλούδι να ανθίσει..

Στις πάμπολλες σκιές των αναμνήσεων,
αντικρίζω μια φορά τα γεγονότα που πέρασαν..
Και κάπου στο βάθος βλέπω στο τοίχο τα λόγια εκείνα,
γραμμένα με το κόκκινο του αίματος..
Μου θύμισαν τα όνειρα που ήρθανε και πάνε..
«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,
μόνο τρόπο να κοιτάνε..»
Και περπατώντας αδιάφορα μέσα στις αναμνήσεις,
τις σκιές προσπερνάω φοβούμενος..
Γνωρίζω πως θα με ακολουθήσουν όπου κι αν πάω,
και στη ζωή μου θα φέρνουν μπροστά ένα άλμπουμ φωτογραφίες,
ανοιγμένο σε μια σελίδα τέσσερα,
με ασπρόμαυρες εικόνες που κουβαλούν μαρμαρωμένα χαμόγελα,
παγωμένες ζεστές αγκαλιές στο χειμώνα..
Ίσως να έχουν και λίγο αέρα μέσα τους,
να κάνει τα μαλλιά μας να χορεύουν στη μελωδία του Νότου,
αγκιστρωμένα σε μία κλίση σαράντα μοιρών,
σαν τα λιοντάρια των Μυκηνών εκείνα,
πελώρια, δυνατά και υπέροχα,
χωρίς καμία δύναμη και υπεροχή..
Ένα μονάχα στολίδι των αναμνήσεων..
Ένα μονάχα κομμάτι παλιάς ιστορίας..

Όπως και να έχει,
εμάς πάντα θα μας δένει το παρελθόν..
Θα μας ξαναφέρει κοντά κάποιο βράδυ,
όταν όλα τα φώτα της πόλης σβήσουν,
εκεί που θα ανατέλλει γλυκά το λυκόφως,
και στον αέρα θα κυριαρχεί ένα απαλό άρωμα αγνού φθινοπώρου..
Ίσως στα όνειρά μας να έχουμε βρεθεί πολλές φορές,
πίσω από τα πλέγματα των σκέψεων,
ανάμεσα στα ερείπια των σκονισμένων εικόνων..
Πάντως ξέρω πως κάπου θα σε ξαναδώ..
Δεν έχει σημασία του που και το πότε..
Θα φτάσουμε μαζί στο σταυροδρόμι των μνημών,
και τότε ο καθένας μας θα πάρει το δικό του μονοπάτι..
Μέχρι τότε, ίσως να διασχίσουμε μαζί ξανά κάποιους δρόμους..

«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..
Τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους..»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-11-2009