Ο κόσμος μια πελώρια παγίδα με σκατά

Δημιουργός: ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ, VOULA

Οι αστοχίες των ανθρώπων γράφουν ιστορία

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο κόσμος μια πελώρια παγίδα με σκατά.

Θυμώνει η καρδιά όταν την γυμνώνεις
όταν της παίρνεις με δόλο ότι κρατά βαθιά.
Έρημο σπίτι με καμινάδα σβηστή χωρίς φλόγα.
Στοιβαγμένα δύσκολα ταραγμένα χρόνια,
κρυμμένα στο υπόγειο της ψυχής.
Χρόνια, με μορφή ανθρώπινων θηρίων,
εικόνες γεμάτες πολέμους, ταραχές, χαλασμούς,
Άνθρωποι, που μεταμορφώθηκαν σε ζώα άγρια
κλεισμένα στα κλουβιά τους,
όνειρα,χαμένα όνειρα που τους πήραν.
Διψούν για αίμα ζεστό, υποκρίνονται την συγχώρεση.
Κυνηγοί διαβατάρικων πουλιών,
αδέσποτες σφαίρες, παρασύρουν αθώους τα σκάγια.
Αποδοτικό το κυνήγι στα ταραγμένα χρόνια,
κάποιοι γυρίζουν και τρελαίνονται για καταφύγιο.
Ψάχνει τ' αηδόνι για τον κορυδαλλό,
η μικρούλα σουσουράδα ζωγραφίζει στο φως με την ουρά της,
άγνωστα πλάσματα, ευαίσθητα πουλιά,
ξέρουν αφουγκράζονται τη φυλή τους,
νεογνά παίζουν στα κρόσια του ήλιου,
κεντούν τις φωλιές τους στα φύλλα από τα περβόλια.
Παραθυρόφυλλα χρωματιστά που καθρεπτίζουν
τη πολυποίκιλη φορεσιά τους στο φως του ήλιου.
Τελειώνει ο αρχιμάστορας, όλα αλλάζουν.
Ανθρώπινές παράλληλες σκηνές – ζωές,
ζαρώνουν ή χαμογελούν σε αυτούς που έμειναν,
πεισμώνουν με εκείνους που βίαια έφυγαν
είχαν υποσχεθεί να μείνουν αλλά χάθηκαν,
έγινε ο κόσμος μια πελώρια παγίδα με σκατά.
Αρνούνται να θυμηθούν άλλοθι,
χαρές γεμάτες πίκρα, λύπες αχνές
αναζητουν ακόμη το μύτο της Αριάδνης
αναπολούν κάμαρες γυμνές,
σιδερένιες καριόλες χωρίς τίποτε δικό τους
παρατηρούν τον ιστό της αράχνης, στο άδειο.
Πλανώνται,ζωγραφίζουν την εικόνα, γυναίκας που έρχεται
Πεταλουδίτσα στα ασπρόμαυρα με αλαβάστρινα στήθη
ζωσμένη στα πολύχρωμα κουμπούρια της.
Ευπαρουσίαστες κόμες με πράσινα μάτια
Σεβάσμια κάδρα με γκρίζα μαλλιά και σκοτεινά βλέμματα
έτοιμα να αποχαιρετήσουν την βαθύβουλη αγκαλιά.
Αγορά γεμάτη από αγόρια που γυρίζουν από το λιμάνι
με ειδήσεις, από μυστικές πολιτείες, σφίγγες που γυρεύουν μυστικά,
στο διάχυτο άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένων καρπών,
βότανα,από εδώδυμα με ξωτική μέθη.
Οπτασία ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
τους εφιάλτες που κοιμήθηκαν κάτω απ' τη σκάλα.
Σπίτι φιμωμένο στην ευκολία των καιρών.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-11-2009