Κώνειο το στικτόν Δημιουργός: montekristo το μόνο νομίζω που λάμπει ζωντανά αυτόν τον καιρό είναι οι μολότοφ... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Πως πούλησα ακριβά το φτηνό τομάρι μου
θα καυχιέμαι στις νεότερες γενιές
Κι ώσπου να ξεκουρδιστεί η γη μας
και να πάψει να περιστρέφεται
δεν θα πάψω να σ´ αγαπώ
Εδώ θα το τελείωνα αν ήμουν ποιητής
Συνεπώς κάποιοι ας αποβιβαστούν.
Μα αν είσαι από αυτούς που ξέρεις
Ότι οι νεότερες γενιές δεν δίνουν δεκάρα
για τις τιμές των παλιών τομαριών
Και πως όταν
η γης ξεκουρδίσει
θα κόψει επιτέλους κι αυτή η διαολοναυτία
της ύπαρξής μας.
Τότε θα ξέρεις επίσης
πως δεν έχω να προσθέσω κάτι σημαντικότερο
των ανωτέρω.
Αν πάλι είσαι από αυτούς
που επιμένουν να συζητούν...
Όπως τα γηραιά ζευγάρια
με την πειραγμένη ακοή,
επιμένουν να τσακώνονται όλη την ώρα
εξαιτίας των παρανοήσεων
Τότε ίσως θα βρεις ενδιαφέροντα τα όσα ακολουθούν.
Άκου με λοιπόν.
Μπορεί να σου φανεί παράξενο
μα έχω την άποψη
πως ένα βράδυ, μες στο πηχτό σκοτάδι
θα βρεθεί κρεμασμένος ο παλιός ο κόσμος
Και στην βάση του ικριώματος
- δώρα σε χριστουγεννιάτικο δέντρο-
Εμείς. Να κλαίμε σαν μυξιάρικα
για την απώλεια.
Εμείς. Γνήσια τέκνα μιας πουτάνας εποχής
Εμείς. Το μεταίχμιο.
Κανένας γαμημένος ήλιος δεν θα ανατέλει.
Φθαρήκαν τα παπούτσια μας φίλε
κι είναι αργά πια για ξυπόλυτες περπατησιές
Ξεμάθαμε.
Σαν να παγώνει ο χρόνος σιγά σιγά.
Το νιώθεις έτσι?
Όπως παγώνει ο χρόνος
για τα πλαστικά λουλούδια στους τάφους.
Οι νεκροί λιώνουν, τους ξεθάβουν.
Αλλά αυτά εκεί. Άθικτα.
Μονάχα λίγο ξεθωριασμένα
Σαν ξεθωριασμένη θλίψη
Γαμώτο...
Τοπίο πυρηνικού ολοκαυτώματος
μέσα μας.
Όλα μολυσμένα.
Εμείς, σα ζόμπι. Αλλά συναθροιζόμαστε χαρωπά.
Στη υγειά μας! Τσουγκρίζουμε.
Χτες πήδηξα την Έλενα.
Χτες πήδηξα τον Άγγελο.
Εγώ την έχω πιο μεγάλη.
Περνιέται για γαμιάς.
Εγώ πιο στητή.
Με έχυσε στο πρόσωπο ο μαλάκας. Καύλωσα όμως.
Ε φίλε!
Θα πούνε πως
ο παλιός ο κόσμος, ο γέρικος
ήταν αυτόχειρ
Και μια νυχτιά στα σκοτεινά
μας την έκανε μόρτικα.
Μα εμείς
Αχ εμείς, σαν τα τα νεκρά αστέρια
θα φέγγουμε σβησμένοι
Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-12-2009 |