Η Αποθήκη 2

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Καλή χρονιά, με το κενό μικρότερο... όπως λέει και η Hypocrisy

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ’ένα μπαούλο είναι όλα κι όλα.
Άλλες φορές μοιάζει με σεντούκι θησαυρού,
άλλες σαν σάπιο παλιοκούτι αναμνηστικού δώρου.

Χρόνια το είχα θάψει σε κείνη την αποθήκη.
Από τα λίγα που της ανήκαν.
Και είπα να το ξεχάσω.
Να το φιμώσω , να σκάσει από ασφυξία.
Δολοφόνο θα με πει η συνείδησή μου.

Το είχα αφήσει λοιπόν, εκεί μέσα στη μούχλα
των καιρών, να παρακαλάει για αέρα.
Μα εγώ , εγώ πόσο σκληρή ήμουν!
Έκλαιγε αυτό, το αγνοούσε η αφεντιά μου.
Μεγάλωνε αυτό.
Χέρια , πόδια ξεπρόβαλαν μέσα από το σχισμένο ρούχο.
Δείγμα είχε γίνει πια, ένα κουρέλι με δυο τρύπες,
ίσα να καλύπτει τα σημεία ένδειξης φύλου.

(έτσι το λέμε τώρα, από ντροπή, λόγω σεμνοτυφίας και σοβαροφάνειας).

Κι ήρθε ο καιρός του.
Άρχισε να περπατάει, να βγάζει φωνή.
Και κάθε βράδυ ξερνούσε τα φωνήεντα .
Γλιστρούσαν κάτω από την πόρτα ,
και χώνονταν στα αυτιά μου.
Σα δρεπάνια πάνω στην άκρη του δέρματος.
Κι οι γρατζουνιές γίνονταν πληγές.
(βρε πως είχαν μεγαλώσει! )
Και τα σεντόνια σάβανα.

Κατάπια τον πόνο , όσο κι αν μου καθόταν στο λαιμό.
Ποτέ δεν ήμουνα καλή στη χώνεψη.
Έβγαλα κάτι σκουριασμένα αντικλείδια ,
(τ’αυθεντικά τα είχα θάψει στον κήπο,
να χω και γω κάτι τρομαχτικό εκεί, όπως στις ταινίες τρόμου)
και τ’άνοιξα το ρημάδι.

Αποπνικτική δυσωδία.
Γεννήθηκε μπάσταρδο, και πέθανε μπάσταρδο.
Ή μάλλον το σκότωσα.
(είχε δίκιο η συνείδηση μου τελικά).
Κάτι δόντια και νύχια απόμειναν.
Από τις μάχες των θηρίων που φώλιαζαν μέσα μου.

Και το τρόπαιο;

Η σιωπή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2010