Μεθύσι 2

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα παραθύρι ξύλινο παλιό, βαμμένο μπλε
μια πόρτα που δεν σταματά να τρίζει στ'ανοιγμά της
κι'ήσουν πάντα φίλος συ ξεχωριστός μου ουρανέ
τα βράδια τα καλά σα μέτραγες τα βήματα της.

Ήλιος νυχτωμένος έστελνε τις αχτίνες πορφυρές
παρέα στο φεγγάρι να λαμπρένουν το στρατί της
άγια η ώρα τούτη π'ανταμώνουνε ψυχές
η μέρα και η νύχτα μάλωναν για το φιλί της.

Τι μεθύσι άλλο χάνομαι σ'αυτές μου τις βραδιές
η κάμαρα μου πνίγεται από τα λάφυρα της
έρωτας αν είναι η ζωή ή μάχη μην το λες
τα τείχη κι'η πόλη πέσανε στο σάλπισμα της.

Όταν σμίγουν δυο ανάσες σβήνεται να λες το χθες
φωτιά στα χείλη και γλυκό το ρίγος στ'άγγιγμα της
γέμισε η γειτονιά αρώματα και ευωδιές
ξεχνάει τη μιζέρια της και βάζει τα καλά της.

Σήμερα πως με σκοτείνιασες φτωχέ μου ουρανέ
κρυφτήκανε τ'αστέρια κλαίει μόνο το φεγγάρι
σφαλιστή η πόρτα μου δεν τρίζει τώρα πια ποτέ
ποιό σύννεφο σε ζήλεψε μαζί του σ'έχει πάρει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2010