Συναισθήματα, υπό μία ροκ-μεταλ κιθάρα Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[color=fuchsia][B]ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΥΠΟ ΜΙΑ ΡΟΚ-ΜΕΤΑΛ ΚΙΘΑΡΑ[/B][/color]
[color=purple][B]Συνειρμοί σκέψεων περνούν σιγά σιγά και αρχίζουν να καταλαμβάνουν τη ψυχή σου.
Κάθε σταγόνα σκέψης είναι πολύτιμη, δημιουργική, πρόδρομος για μια λεωφόρο που θα διαβείς.
Άλλοτε τα μάτια καρφωμένα στη γη, αναπολώντας εικόνες του παρελθόντος, καταστάσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες που σε έχουν σημαδεύσει. Άλλοτε γνέφεις δεξιά, άλλοτε αριστερά, ακούς ήχους, γεύεσαι γεύσεις και ταξιδεύεις σε βιώματα, σε ουτοπίες και σε όνειρα ανεκπλήρωτα που εύχεσαι να βγουν αληθινά. Επιθυμείς να κρατήσεις τις ευχές γραμμένες σε ένα κομμάτι χαρτί με ανεξίτηλο μελάνι που δεν θα σβήσει ποτέ με το πέρασμα του χρόνου, να τις στολίσεις με χρώματα όπως αυτά του ουράνιου τόξου και να τις διαβάζεις προτού ξεκουραστείς από το ηλιόκαμα της μέρας.
Οι σταγόνες της σκέψης, γίνονται ρυάκια, λίμνες, καταρράκτες, θάλασσες, ωκεανοί.
Γίνεσαι συγγραφέας, ποιητής για λίγη ώρα. Οι λέξεις μετατρέπονται σε εκθέσεις, με πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο. Μέσα σε αυτήν την ελευθερία έκφρασης λόγου που σε διακατέχει, ξεχνάς μέτρα και σταθμά και δεν υπακούς σε κανόνες.
Δεν αποτυπώνεις μια έκθεση να στην βαθμολογήσει ο καθηγητής. Εσύ είσαι ο βαθμολογητής και ο τελικός κριτής.
Τελειώνοντας την έκθεση το ποτάμι της σκέψης στερεύει αλλά όχι των συναισθημάτων, ως σημείο στίξης χρησιμοποιείς ένα θαυμαστικό. Τότε ένα δάκρυ από τα μάτια σου κυλά και μουσκεύει το χαρτί, σαν μια σφραγίδα χειρός, σαν μια υπογραφή του συγγραφέα. Σαν το αστέρι που πέφτει ψηλά από τον βραδινό ουρανό κάτω στη γη και στέκεσαι κάνοντας μια ευχή, έτσι και το δάκρυ σου ως δροσοσταλίδα δίνει ελπίδα στο νυχτολούλουδο του ονείρου σου...και δεν μένει τίποτα άλλο παρά μόνο η ελπίδα...[/B][/color]
[color=blue][I]Κίτρινο λεμόνι ανθισμένης λεμονιάς
γεύση ξινή με όψη θεϊκιάς.
Αθώα ομορφιά που πονάει θλιβερά
πέφτωντας επάνω σε ανοιχτή πληγή
ο πόνος κυβερνά με το καυτερό του το οξύ.
Πικρό αμύγδαλο στο χέρι σου κρατείς
είναι ακόμη άγουρο και μέσα σου απορείς.
Ποθείς τη γεύση του στα χείλη να γευτείς,
να έρθει η άνοιξη γοργά, στην καρδιά να ευφρανθείς.
Αλμύρας όστρακο στα πόδια σου πατάς
κοντά στην άγρια θάλασσα στέκεις πάντοτε, βουβός να σεργιανάς.
Ζητάς αλμύρα άλλη, ποτέ σου μη γευτείς
πλάθεις σχεδία λάσπινη να πλεύσεις μακριά της να σωθείς.
Μα εκείνη δεν είναι ξύλινη με θεμέλιο γερό,
φτιαγμένη από χώμα και νερό, με έναν πρόχειρο πηλό
πως θα πλεύσεις στο βαθύ τρομακτικό ωκεανό;
Γλυκό χυμό στα χείλη σου ζητάς
άρωμα φράουλας, γεύση ροδάκινου, καρπό πορτοκαλιάς.
Να διώξει το ξινό, το πικρό, την αρμύρα μακριά
να γλυκάνει ωσάν τη ζάχαρη, την πληγωμένη σου καρδιά.
Κράτα ως ελπίδα την τελευταία μου στροφή
αυτή γλυκαίνει και τη δική μου τη ψυχή[/I].[/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2010 | |