Δεκατέσσερα πουλιά

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Για όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό, όσα γίνονται τώρα και όσα θα μάθω ή πρέπει να μάθω δικαιωματικά στις επόμενες μέρες, γιατί δεν μου πάει πια να παίζω με τα παπάκια μου στη μπανιέρα.Για χαρά σε όλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ψες το βράδυ άνοιξα το παράθυρό μου
και πήδηξα πολύ ήσυχα στο κενό.
Όλοι έχουν κλείσει τα μάτια ξανά
και η νύκτα έπεσε εντελώς δολοφονικά.
Αντιστάθηκα και με σκότωσε λίγο.
Θα μείνω να χαζέψω το φουστάνι της
σαν από πείσμα δε θα κοιμηθώ
και θα τη δω κατάματα με χίλιες απαιτήσεις.
Έχει ντυθεί μ' εσώρουχα από χαρτί
κι εμένα τα μυαλά μου σε αεργία.
Τα μάτια μου εργάζονται κοπιαστικά
για να παράξουν πόνο και δάκρυ.
Θέλω ένα χαστούκι στο σβέρκο μπαμπά
όπως αυτά που μου 'δινες παιδί για να συνέρχομαι,
δε μου κάνουν οι σκοτωμένες αφές, τι κρίμα.
Ξύπνα μπαμπά. Δεν μ'ακούς που φωνάζω; Κοιμάσαι;
Κάθομαι ακόμα και μετράω τα παπάκια μου,
τραβάω κουπί σε μια σιδερένια μπανιέρα,
εντάξει, ίσως είναι λιγάκι χαζό μα...το κάνω.
Δε θα μπορούσα να 'μουν ψάρι,
και ψάχνω να δω αυτά που ήξεραν τα άλογα,
να δω πως η Γερτρούδη διδάσκει τα παιδιά της
Κάνω μια σκέψη, βλέπω τις πιθανότητες
τα ποσοστά ουρλιάζουν και είμαι μόνος.
Έτρωγα το φαγητό μου και δε μεγάλωσα.
Μου έλεγες ψέματα μαμά.
Δε φεύγω για ένα λόγο και για ένα δεύτερο
είναι και ένας τρίτος, τελικά θα μείνω.
Ευάερος κι ευήλιος στην εναέρια απόχη.
Το αυτοκίνητό μου έχει σχεδόν διαλυθεί
στήνω κουβέντα με τον ανεμοθώρακα,
το ράγισμά του μοιάζει με γέλοιο,
τα σχέδια μου μαζεύουν αράχνες.
Ο βιαστής ψυχών θα έρθει πάλι σε λίγο
οι σιωπές μου συνεχώς θα κουτσαίνουν
θέλουν να βγουν και να μιλήσουν κι αυτές
να πούνε λέξεις αθώες και πρόστυχες.
Να το πάλι,Θεέ μου, δεν έχω σφυγμό!
Βοήθεια, Θεέ μου, δεν έχω σφυγμό!
Για ποια Χριστίνα μου μιλάς, για ποιον Αντρέα;
Ποιος είναι ο Αντώνης που γυρεύεις;
Οι μέρες μου αναπαράγουν την αποτυχία
η κυρία Ευρυδίκη αύριο γίνεται 70 χρονών
και το ποίημά μου θέλει να γίνει άλλο!
Τον ίδιο κύκλο θα τον κάνεις κι εσύ
θα σκοντάψεις μα πάλι θ' ανέβεις, όχι;
Αυτό κουβέντιαζα χθες μ' ένα φίλο
που εγκλώβιζε καπνούς σ' ένα μπουκάλι.
Σε λίγο θα ξημερώσει, μου το είπε το ρολόι.
Δεκατέσσερα πουλιά στον ουρανό,δεκατρία,
άνθρωποι θα περπατούν στην καρδιά του χρόνου
ψάχνοντας ένα κόκκινο που σημαίνει αγάπη,
ψάχνοντας ένα κίτρινο που σημαίνει χαρά
ή το πολύ- ένα πράσινο που δεν έμαθαν ποτέ
στις μυλόπετρες μιας μυστικής καταδίκης.
Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες και εκρήγνυνται!
Αν μ' αγαπάς, μάθε μου μια μέθοδο να πολεμώ
μια τακτική να ρίχνω κάτω τα μπουρίνια μου
και θα δεις, θ' αλλάξω, θα προσπαθήσω.
Ήθελες μόνο το κορμί μου.Γι' αυτό μ' έχασες.
Έχω μέσα μου κάτι απίστευτα γιατί
Εδώ θα αφήσω μόνο ένα. Όχι, ναι, όχι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-05-2005