Αυτό

Δημιουργός: anepithimito

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε
μα καθώς ο καθένας σηκώνεται όρθιος και κάνει απόπειρες απόδειξης
οι υπόλοιποι τον λιθοβολούν.

Έτσι στην μικρή μας πόλη
ο χρόνος κυλά ευχάριστα
και καθώς οι θάνατοι πάντα φυτρώνουν
και οι γεννήσεις λιγοστεύουν
μας μιλά ένας Θεός για δημιουργία
και εμείς οι καθ' ομοιωσιν
ποιά δημιουργια να διαφημίσουμε;
μήπως καταστροφή;
μήπως απλά έναν έρωτα με μορφή θανάτου;
ή έναν θάνατο ερωτεύσιμο αιώνια;

Για αυτό λοιπόν,
για αυτό οι γιοί μας ζούν με τον φόβο μιας πατρίδας
που μεγαλώνει με τις τρίχες του εφηβαίου τους
και οι κόρες τρέφουν χαμόγελα σε γυάλες
για να υπάρξουμε

για έναν φόβο
περνούμε εφηβείες χαμογελαστές
ερωτευόμενοι θανάτους
και σκοτώνοντας έρωτες
πριν προλάβουμε
να λιθοβολήσουμε
τον πρώτο που προσπάθησε να αποδείξει ότι υπάρχουμε.

[I]Και καθώς θα κατευθύνομαι προς το ψυγείο κάποια μέρα
εκεί στο μισό τσιγάρο πάνω
θα ανοίξω την πόρτα
και απλά θα εξαφανιστώ
αφήνοντάς την κάτι μοίρες ξεκρέμαστη από την ισορροπία της
να αναρωτιέται
μήπως θα έπρεπε από πάντα έτσι να είναι
ή μήπως θα έπρεπε να μου δείξει πιο πριν τον δρόμο.[/I]

Κάποια μέρα λοιπόν
χωρίς να μετρήσω τις ώρες και τα χρώματα
θα έρθει ο καιρός
που η σφαίρα μου δεν θα χωράει πια κυβάκια
κι έτσι απλά η πόρτα θα ανοίξει
θα μπει κι ο θάνατος,
θα μπει κι ο έρωτας
θα μπουν και χίλιες δύο ιστορίες που δεν έχω την ικανότητα να φανταστώ
και όταν γνωριστούν,
θα ερωτευθούν
και θα δημιουργήσουν
καθ' ομοίωσιν επιτέλους
το κενό που όλους μας χωράει,

αυτό που όλα τα αγαπάει
και όλα τα σκοτώνει
αυτό που πρέπει να είναι
και από πάντα ήταν
χωρίς λέξεις και χρώματα
χωρίς ήχους και φτιασίδια
έτσι απλό
όπως το φαντάζομαι
σαν παιδί
σαν γέρος
χωρίς πρόσωπο
χωρίς χέρια
χωρίς χρώμα
χωρίς χρόνια
ένα κενό
ένα απλό ήρεμο κενό
σαν Θεός
σαν Θάνατος
σαν απλά Αυτό.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-02-2010