Πορφυρό Ποτάμι Δημιουργός: Άγγελος Αραβαντινός Ένα αχώριστο ζευγάρι προσπαθεί να αποκαλύψει τα μυστικά του ηφαιστείου Τολμπάτσικ. Πως θα εξελιχθεί η αναμέτρηση με τον πύρινο γίγαντα; Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κιτρινοκόκκινο, με κοντά φτερά και φαρδιά ουρά, το μικρό μονοκινητήριο αεροπλανάκι μετεωριζόταν με δυσκολία πάνω από την άγονη στέπα της Σιβηρίας. Επάνω στην άτρακτό του μόλις που διακρινόταν το μισοσβησμένο σήμα της «ΑΕΡΟΦΛΟΤ». Απομεινάρι της άλλοτε κραταιάς σοβιετικής εταιρείας συνέχιζε για αρκετές δεκαετίες να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Ο Βλαντιμίρ, έμπειρος πιλότος με αμέτρητες ώρες πτήσης πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο σε τούτα τα σκληρά και αφιλόξενα μέρη του πλανήτη, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση κρατούσε σταθερά το τιμόνι. Ο Θράσυλλος και η Καρολίν με γκριμάτσες, νοήματα και με λίγα ρωσικά που είχαν μάθει προσπαθούσαν να συνεννοηθούν και να του αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή. Πρόθυμος, καλόκαρδος και πολύ παραστατικός, θεωρούσε ότι είχε καθήκον και υποχρέωση να τους κατατοπίσει και να τους μεταφέρει οτιδήποτε γνώριζε και θα ήταν χρήσιμο για την αποστολή τους. Η πτήση θα διαρκούσε τουλάχιστον τέσσερις ώρες μέχρι τους πρόποδες του ηφαιστείου Τολμπάτσικ της χερσονήσου Καμτσάτκα. Σ’ αυτή την εσχατιά της ασιατικής ηπείρου απέραντες εκτάσεις γαλαζωπού πάγου εναλλάσσονται με τεράστια δάση κωνοφόρων.
Την τελευταία εβδομάδα - όπως είχαν μάθει από το Κέντρο Πληροφοριών Εκρήξεων – το ηφαίστειο είχε «ξυπνήσει» από τον προσωρινό λήθαργό του και είχε μπει σε μια νέα φάση έντονης δραστηριότητας. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες οργάνωσαν μια καινούργια αποστολή κι έσπευσαν αμέσως στην περιοχή.
Από άποψη καιρικών συνθηκών η δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου ήταν ιδανική για την πραγματοποίηση του παράτολμου εγχειρήματός τους. Η προετοιμασία ήταν η καλύτερη δυνατή, με σύγχρονες συσκευές, χάρτες, εξελιγμένα φωτογραφικά, κατάλληλα ρούχα, ειδικές μπότες και όλα τα απαραίτητα είδη κατασκήνωσης που συμπλήρωναν τον εξοπλισμό τους.
Θάρρος και υπομονή, αγάπη και καλή γνώση του αντικειμένου, ψυχική και σωματική δύναμη ήταν τα όπλα τους στην αναμέτρηση με τον πύρινο γίγαντα. Το ηφαίστειο ήταν εκεί και τους περίμενε. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία τους μεγάλη. Η σκέψη και μόνο ότι θα προσπαθούσαν ν’ αποκαλύψουν τα μυστικά του προϊστορικού αυτού θηρίου ήταν αρκετή για να τους δώσει την απαραίτητη ενέργεια που χρειαζόντουσαν γι’ αυτή την εξερεύνηση.
Ντυμένοι με μπουφάν, ισοθερμικά, μάλλινα κασκόλ και σκούφους πάσχιζαν ν’ αντιμετωπίσουν το τσουχτερό κρύο που περόνιαζε τα κόκαλά τους. Η πτήση πάνω από τον εξηκοστό παράλληλο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Η Καρολίν εξέταζε με τα κιάλια τον ορίζοντα προσπαθώντας να εντοπίσει τα πρώτα ίχνη του ηφαιστείου.
Γνωρίστηκαν στον Καναδά. Εκείνη γεννημένη στο γαλλόφωνο Κεμπέκ, παιδί αγροτικής οικογένειας, όπου παρά τις αφάνταστες οικονομικές δυσκολίες κατάφερε να αποφοιτήσει πρώτη από το τμήμα Γεωλογίας και να πάρει κρατική υποτροφία. Εκείνος γεννημένος στη Νίσυρο από ευκατάστατους γονείς, φοίτησε στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και ήθελε οπωσδήποτε να συνεχίσει τις σπουδές στο γνωστικό αντικείμενο που λάτρευε. Έτσι βρέθηκαν μαζί στο μεταπτυχιακό, στον τομέα της Ηφαιστειολογίας, κι από τότε για τα επόμενα είκοσι χρόνια έγιναν σύντροφοι αχώριστοι, στη δουλειά και στη ζωή.
Έχοντας στο ενεργητικό τους πάνω από ενενήντα αποστολές σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, περιμένουν πάντα την επόμενη πρόκληση. Κι αυτή τη φορά η πρόκληση βρίσκεται στο γεωλογικό παράδεισο της χερσονήσου Καμτσάτκα.
Το τεντωμένο χέρι του Βλαντιμίρ διέκοψε τις σκέψεις τους. Έστρεψαν τα κεφάλια και από το υψόμετρο των εξακοσίων ποδών μπόρεσαν να διακρίνουν ένα κοπάδι από σιβηρικούς ταράνδους να χάνεται μέσα στην τάιγκα, τρομαγμένο από τον εκκωφαντικό θόρυβο του μικρού τους αεροσκάφους.
«Πρόλαβα και τους φωτογράφισα!» είπε ενθουσιασμένη η Καρολίν.
«Σ’ ένα τέταρτο φτάνουμε», ανακοίνωσε ο πιλότος.
Όταν ο Θράσυλλος αντίκρισε για πρώτη φορά τον επιβλητικό όγκο του ηφαιστείου, ένοιωσε την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά. Ένα επιφώνημα χαράς του ξέφυγε καθώς το ηφαίστειο ολοένα και τους πλησίαζε.
«Ετοιμαστείτε», τους προειδοποίησε ο Βλαντιμίρ χαϊδεύοντας την υπόλευκη γενειάδα του. «Σε δύο λεπτά θα πατάτε γερά στα πόδια σας», συνέχισε.
Αν και το «γερά» δεν το πολυπίστεψαν, προσπάθησαν να διακρίνουν το διάδρομο προσγείωσης. Μην μπορώντας να τον βρουν, γύρισαν και κοιτάχθηκαν με απορία. Γαντζωμένοι στα καθίσματα και βλέποντας να χάνουν συνεχώς ύψος έμειναν να κοιτούν ο ένας τον άλλον αποσβολωμένοι.
Η προσγείωση στους πρόποδες του ηφαιστείου ήταν στην κυριολεξία ανώμαλη. Το μικρό σκάφος αναπηδούσε σαν βατραχάκι πάνω σ’ ένα σκουρόχρωμο έδαφος σπαρμένο με πέτρες. Με τη βεβαιότητα ότι ήταν θέμα χρόνου η συντριβή τους, έκλεισαν τα μάτια και περίμεναν το μοιραίο. Ευτυχώς κάποια στιγμή ο φτερωτός ίππος ακινητοποιήθηκε κι ο Βλαντιμίρ γύρισε και τους κοίταξε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο. Αναστέναξαν με ανακούφιση κι έκαναν το σταυρό τους ευγνωμονώντας και δοξάζοντας τον Ύψιστο.
Ευχαρίστησαν εγκάρδια τον ατρόμητο πιλότο και δίνοντάς του ένα γερό φιλοδώρημα κατέβηκαν από το ένδοξο σκάφος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πρόσεξαν ένα μικρό κόκκινο ελικόπτερο που τους περίμενε με αναμμένη τη μηχανή. Δίχως να χάσουν χρόνο φόρτωσαν τα πράγματά τους κι ανέβηκαν.
Παίρνοντας την απαραίτητη ώση, το ελικόπτερο άρχισε να κερδίζει ύψος. Τότε μόνον μπόρεσαν να θαυμάσουν την απίστευτη ομορφιά του γεωλογικού αυτού θησαυρού. Διάσπαρτες πέτρες κι ογκόλιθοι, υπέροχες αποθέσεις λάβας, πυκνά νέφη καπνού και αερίων, ένα γαϊτανάκι από υπέροχα σχέδια και χρώματα έδιναν μια μεγαλειώδη παράσταση!
Ύστερα από μερικά λεπτά ανοδικής πτήσης το ελικόπτερο έκοψε ταχύτητα. Πλησίασε με προσοχή ένα μικρό ξέφωτο κι αιωρήθηκε λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος, περιστρέφοντας με θόρυβο τους έλικες. Ο Γιούρι τους έκανε νόημα να κατέβουν. Για δεύτερη φορά κοιτάχθηκαν με την απορία βαθιά ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Τότε, εκείνος άνοιξε την πόρτα και πέταξε κάτω μία ανεμόσκαλα. Κατάλαβαν.
Πρώτος κρεμάστηκε ο Θράσυλλος και αφού η Καρολίν του έδωσε τα πράγματά τους, στη συνέχεια προσγειώθηκε στην αγκαλιά του. Αμέσως απομακρύνθηκαν από εκεί για να αποφύγουν το σύννεφο σκόνης που είχε σηκώσει το ελικόπτερο.
«Και τώρα τι κάνουμε Θράσυλλε;»
«Θα ψάξουμε να βρούμε κάποιο μέρος για να στήσουμε τη βάση μας».
Φόρτωσαν στην πλάτη τα υπέρβαρα σακίδια και προχώρησαν. Για καλή τους τύχη μετά από δέκα λεπτά βρήκαν ένα καθαρό μέρος προστατευμένο από δύο τεράστιους βράχους όπου έστησαν τη σκηνή κι ασφάλισαν τον εξοπλισμό τους.
Ήταν μεσημέρι κι ο ήλιος εξακολουθούσε να ψάχνει να βρει τον δρόμο του μέσα στις τολύπες καπνού και στους πελώριους όγκους των βράχων και της λάβας. Το έδαφος έκαιγε κάτω από τα πόδια τους. Η μυρωδιά του θειαφιού ήταν έντονη.
Έφαγαν στα γρήγορα ένα μικρό γεύμα, ξεκουράστηκαν κι αμέσως μετά τοποθέτησαν ένα σεισμογράφο προκειμένου να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν τη συμπεριφορά του ηφαιστείου.
Μετά το σύντομο διάλειμμα πήραν τον απαραίτητο εξοπλισμό κι άρχισαν τη δύσκολη πεζοπορία. Ο στόχος τους ήταν ένας από τους κρατήρες που είχε δημιουργηθεί από την πρόσφατη δράση του ηφαιστείου.
Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και αποπνικτική. Ριπές ανέμου τους πλαγιοκοπούν. Το υποτυπώδες μονοπάτι είναι δύστροπο και ελίσσεται με δυσκολία μέσα στο διάσπαρτο ηφαιστειακό υλικό. Τα βήματά τους είναι ιδιαιτέρως προσεχτικά δεδομένου ότι οι κίνδυνοι και οι παγίδες ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν μανιτάρια. Η καυτή ανάσα του ηφαιστείου τους ακολουθεί διαρκώς. Ο γκρεμός, απειλητικός, περιμένει καρτερικά το πρώτο λάθος που θα κάνουν, για να τους υποδεχθεί στους πέτρινους κόρφους του. Το έδαφος βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση αναβρασμού, θυμίζοντας γιγαντιαία χύτρα ταχύτητας που έχει φτάσει σε ασφυκτική πίεση.
Με την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια αποτυπώνουν εκπληκτικές σκηνές τούτου του παράξενου και συγκλονιστικού κόσμου.
Φτάνοντας στο χείλος του στομίου η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Μια κόλαση θειαφιού και διοξειδίου του θείου τους αναγκάζει να φορέσουν προστατευτικές μάσκες οι οποίες φιλτράρουν τα θανατηφόρα αέρια. Ο κρατήρας βρυχάται σαν πληγωμένο λιοντάρι ενώ η λάβα κοχλάζει ασταμάτητα στον πυθμένα του. Με μεγάλο κίνδυνο καταφέρνουν να συλλέξουν δείγματα καινούργιας λάβας κι εκλυόμενων αερίων από τα τοιχώματά του.
Συνεχίζοντας την προβληματική τους πορεία έφτασαν σε μία μικρή λιμνούλα. Μικρές και μεγάλες φυσαλίδες αναδύονται από τα υπέροχα γαλάζια νερά της. Με μια πρώτη ματιά πίστεψαν ότι βρέθηκαν σ’ ένα ειδυλλιακό μέρος, όμως με μια προσεχτικότερη διαπίστωσαν ότι τα πράγματα ήταν εντελώς αντίθετα. Οι ακραίες θερμοκρασίες, τα άλατα και τα επικίνδυνα οξέα είχαν αφανίσει κάθε ίχνος ζωής από την λίμνη, μετατρέποντάς την σ’ ένα υγρό τάφο.
Και ξαφνικά το έδαφος άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Μια τρομαχτική έκρηξη συγκλονίζει ένα γειτονικό ηφαιστειακό κώνο. Βράχια, στάχτες, υπέρθερμα αέρια και παχύρρευστη λάβα ξεχύνονται από το εσωτερικό του, ενώ η δυτική του πλευρά καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Συνεχίζουν να καταγράφουν το εντυπωσιακό θέαμα, ενώ η Γη κάτω από τα πόδια τους χορεύει στους ρυθμούς του ηφαιστείου. Απέραντος θαυμασμός αλλά και ανείπωτος φόβος γι’ αυτή την υπέρτατη στιγμή της Δημιουργίας είναι τα συναισθήματα που παλεύουν να κυριαρχήσουν στα βάθη της ψυχής τους. Έπειτα από μισή ώρα, το μένος του οργισμένου γίγαντα έχει κοπάσει. Ο ηφαιστειακός κώνος έχει αποκτήσει καινούργιες λαβωματιές στο πληγωμένο του κορμί.
Με βαριά βήματα πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Κατά τις οκτώ έφτασαν κατάκοποι στη σκηνή τους. Ο αέρας γίνεται ολοένα και πιο παγερός όσο πέφτει το σκοτάδι. Η νύχτα αφήνει να πέσει μελαγχολικά το πέπλο της προσπαθώντας να σκεπάσει το φλεγόμενο τόπο. Το φεγγάρι κρύβεται βιαστικά πίσω από τις κατάμαυρες κορυφές. Λιγοστά αστέρια προσπαθούν να χαμογελάσουν προβάλλοντας ανάμεσα από τα πυκνά νέφη του καπνού.
«Πως τα βλέπεις τα πράγματα;» τον ρώτησε η Καρολίν τρώγοντας ένα κρουασάν.
«Πολύ δύσκολα. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί μέχρι να έρθει αύριο το ελικόπτερο να μας πάρει. Το Τολμπάτσικ δεν αστειεύεται!»
«Έχεις δίκιο. Από στιγμή σε στιγμή τα πράγματα μπορεί να χειροτερέψουν. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και αυτοπειθαρχία. Ας ξεκουραστούμε καλύτερα».
«Η νύχτα θα είναι επικίνδυνη», της είπε αισθανόμενος τις συνεχείς δονήσεις της Γης.
«Αναρωτήθηκες ποτέ, τι είναι αυτό που μας κάνει να ερευνούμε τόσα χρόνια αυτά τα υπόγεια θαύματα της φύσης, αψηφώντας όλους αυτούς τους κινδύνους;»
«Πολλές φορές. Εκτός από τα προφανή δηλαδή το είδος της δουλειάς μας, την αγάπη για τη φύση, την περιπέτεια για την εξερεύνηση του αγνώστου, τις γνώσεις που αποκομίζουμε απ’ αυτά τα υπέροχα ταξίδια σε μέρη που έπαιξαν καίριο και πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό της μορφής του πλανήτη, τη μελέτη του χρόνου και της προϊστορίας, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις που μας σπρώχνουν. Και οι δυνάμεις αυτές προέρχονται μέσα από την ψυχή μας…»
«Και είναι αυτές που μας ωθούν ν’ ακολουθούμε πάντοτε δύσβατους δρόμους και μας θέτουν τα κρίσιμα ερωτήματα. Αλλά μέσα απ’ αυτούς τους δρόμους έχουμε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε πολλά πράγματα τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τον κόσμο γύρω μας. Κι έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε τις ξεκάθαρες απαντήσεις που χρειαζόμαστε…» συμπλήρωσε η Καρολίν.
«Έχεις απόλυτο δίκιο!»
Σηκώθηκαν χαράματα. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να υποχωρεί δίνοντας τη θέση του στο κοκκινωπό χρώμα της αυγής. Το ηφαίστειο ξυπνώντας μ’ άγριες διαθέσεις ύψωσε το ανάστημά του ανάμεσα στους θυμωμένους καπνούς. Οι εκρήξεις διαδέχονται η μία την άλλη και η πύρινη λάβα έρεε ασταμάτητα παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά της.
Ακούμπησαν το μπρίκι πάνω στη στερεοποιημένη λάβα κι έπειτα από λίγο ρούφηξαν βιαστικά δυο αχνιστούς καφέδες.
Ετοιμάστηκαν σύντομα και πήραν το ανηφορικό μονοπάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση τούτη τη φορά. Αλλόκοτα βράχια και κωνικοί σχηματισμοί, γη στείρα δίχως ίχνος ζωής και μια παγωνιά που τρυπούσε τα κόκαλα, τους συντρόφευαν στο μοναχικό αυτό ταξίδι. Ο άλικος δίσκος του ήλιου ξεπρόβαλλε δειλά πίσω από το ηφαίστειο που δέσποζε πάνω από τα κεφάλια τους.
Από το υπέδαφος καταφτάνουν μυκηθμοί που τους τρομάζουν. Χιλιάδες κυβικά μέτρα πυρακτωμένης λάβας, προσπαθούν να διαρρήξουν τα πετρώματα μέσα σε μια ακολουθία κοσμογονικών γεγονότων.
Οι έντονες αναθυμιάσεις του θειαφιού έφτασαν γρήγορα στα βάθη των πνευμόνων τους. Αμέσως φόρεσαν τις ειδικές μάσκες γιατί η παραμονή τους εκεί γινόταν πολύ επικίνδυνη, ενώ θλιβερές σκέψεις στροβιλίζονταν στo μυαλό τους.
Αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή - από καθαρή τύχη - ένα ποτάμι λάβας συνέχισαν ν’ ανεβαίνουν προς τα πάνω. Απανωτές εκρήξεις τους έκαναν να πέφτουν αρκετές φορές καταγής. Είχαν σχεδόν αποκάμει.
«Λίγο ακόμη. Να φτάσουμε μέχρι το σημείο εκείνο όπου φαίνεται να ξεπηδούν μέσα από τα σωθικά της Γης το χάος και η καταστροφή!» τον παρότρυνε η Καρολίν.
Πιασμένοι χέρι χέρι ανοίγουν το βήμα διασχίζοντας με ρίσκο τα τελευταία μέτρα της πετροπλαγιάς.
Ξαφνικά, φτάνοντας στην άκρη του κρατήρα κοκαλώνουν. Ο νους, εκστασιασμένος, σταματά να λειτουργεί και η καρδιά φτεροκοπά σε ρυθμούς ασύμμετρους. Ο χρόνος μοιάζει να παγώνει και ένα δέος τους καταλαμβάνει μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο της φύσης. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει σε άλλη διάσταση και να έχουν βρεθεί σ’ ένα συμπαντικό εργαστήρι. Μένουν εκστατικοί μπροστά στο μυστήριο της Δημιουργίας ενώ ένα απίστευτο θέαμα εκτυλίσσεται : Η κοσμική σκηνή φαντάζει ολόγυρα σαν να έχει αναδυθεί από τις τιτάνιες συγκρούσεις των πετρωμάτων. Τα βράχια ντυμένα μ’ ένα υπερρεαλιστικό πορφυρό χρώμα σπάνε τα δεσμά τους και σαν φλεγόμενες ρουκέτες εκτοξεύονται ακολουθώντας ελλειπτικές τροχιές. Ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων με κυρίαρχα το πορτοκαλί και το κίτρινο - από τη λάβα που αναβλύζει συνεχώς - εναλλάσσονται πάνω στα τοιχώματα του κρατήρα, ανάμεσα από πυκνούς δηλητηριώδεις καπνούς. Καυτά αέρια σμίγουν με άλατα και πολύχρωμα μέταλλα δημιουργώντας εκπληκτικούς κρυστάλλους. Το έδαφος μετατοπίζεται από τις αλλεπάλληλες δονήσεις ενώ κάθε τόσο μια νέα ρωγμή το αυλακώνει. Η αναπνοή του ηφαιστείου μοιάζει τώρα να έχει μια επιθανάτια αγωνία.
Οι τοξικές αναθυμιάσεις τους έχουν ζαλίσει, αλλά για ένα μόνο πράγμα είναι σίγουροι : πως τούτο δω που αποκαλύπτεται μπροστά τους είναι το αρχέγονο εργαστήρι του Θεού της φωτιάς. Είναι ο ίδιος ο Ήφαιστος που σε άφθαστες στιγμές δημιουργίας, κρατώντας στα στιβαρά του μπράτσα το σφυρί και την τανάλια, καθοδηγεί τους σιδηρουργούς του που δουλεύουν ακατάπαυστα στα αναμμένα καμίνια, φτιάχνοντας τους κεραυνούς του Δία.
Εξαντλημένοι, προσπαθούν να απαθανατίσουν εικόνες που ξεπερνούν κάθε φαντασία και που ίσως για πρώτη φορά αντικρίζουν ανθρώπινα μάτια.
Ο ενθουσιασμός, η έκπληξη, το δέος και η ευφορία που νοιώθουν, τους διακατέχουν σε υπέρμετρο βαθμό. Η επαγρύπνησή τους έχει χαλαρώσει. Έτσι, όταν αντιλήφθηκαν τα δυο κόκκινα ποτάμια λάβας να κατεβαίνουν με μεγάλη ταχύτητα κλείνοντάς τους κάθε διέξοδο διαφυγής, ήταν ήδη πολύ αργά.
Καταβάλλοντας κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους τρέχουν κουτρουβαλώντας πάνω στα πεσμένα βράχια. Περικυκλωμένοι από τους χειμάρρους της φωτιάς και καταματωμένοι προσπαθούν να βρουν οδό σωτηρίας. Μάταια. Οι δυνάμεις της φύσης είναι πιο γρήγορες, πιο δυνατές, είναι ακαταμάχητες κι ανυπέρβλητες…
Πυρακτωμένα βράχια εκσφενδονισμένα από ηφαιστειακούς καταπέλτες τους κυνηγούν. Η λάβα συνεχώς κερδίζει έδαφος. Η εκρηκτική ανάσα του ηφαιστείου τους πλησιάζει απειλητικά. Λίγες δεκάδες μέτρα τους χωρίζουν από τον βέβαιο θάνατο. Το κουράγιο τους έχει αρχίσει να σώνεται, οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν… Το όνειρο σβήνει…
Και ξαφνικά κάνοντας την ίδια σκέψη σταματούν απότομα να τρέχουν. Γυρνούν και στέκονται ακίνητοι μπρος το θεριό που τους καταδιώκει. Το περιμένουν δίχως να αισθάνονται φόβο ή μίσος.
Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πια. Κοιτάζονται βαθιά για τελευταία φορά και ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη τους. Με μια ήρεμη κίνηση ξαπλώνουν ήσυχα αγκαλιασμένοι επάνω στην πύρινη φωτιά. Κρατώντας σφιχτά την κάμερα, ξεκινούν για το τελευταίο τους ταξίδι. Τώρα πλέον είναι σίγουροι, το όνειρο θα συνεχιστεί. Το αγαπημένο πορφυρό ποτάμι θα τους πάει στα μέρη όπου πάντα αναζητούσαν…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2010 | |