αγάπαμε (v)

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

αγάπα με μονάχα, αγάπα με
είναι οι ήχοι σου που στερούμαι περισσότερο
η μουσική των χειλιών σου, διπλοί αυλοί που με αποκοίμιζαν
και με κρατούσαν μακριά απ’ τη μιζέρια των καιρών
και τις ευτέλειες της ύλης,
κι οι λέξεις σου, όπως έμπαιναν παρατακτά η μια πλάι στην άλλη
μακριά - μακριά πομπή απωθημένων πόθων
βήμα το βήμα με οδηγούσαν σε κείνα τα υψίπεδα
που είναι κοντά στα σύννεφα και στα ουράνια τόξα.
και είμαι σίγουρος πια πως είχες γεννηθεί μέσα μου
προτού να γεννηθώ
σαν οδός που είχε ανοιχτεί ανάμεσα στα δύσβατα βουνά
προτού να γεννηθεί ο οδοιπόρος.

βλέπεις την άνοιξη τώρα πως έρχεται μες στις λευχειμονούσες αμυγδαλιές
και στις ροδακινιές με τα ολορόδινα άνθη;
κι ανάμεσα στα δάκρυα απ’ τα κλήματα
στα κλαδεμένα αμπέλια;
ακούς τους συριγμούς του ανέμου ανάμεσα στα φυλλώματα;
αισθάνεσαι την αύρα της θάλασσας να σου χαϊδεύει τα μαλλιά;
είμαι εγώ η άνοιξη, κι εγώ ο άνεμος κι η θάλασσα
που ανθίζω και συρίζω και κυματίζω και κλαίω για σένα
και μιλώ για σένα σαν να πέρασε μονάχα ένα λεπτό
απ’ τη στιγμή που άγγιξα πρώτη φορά το δέρμα σου
σαν να ταν μόλις χτες που σάρκασα το θάνατο
μέσα από τη λατρεία της σάρκα σου.
ναι, μιλώ με υπερβολές γιατί έτσι μ’ έμαθε η αγάπη σου
εκείνη που αιώνες τώρα καθοδηγεί τα ρήματά μου.
για αυτό αγάπα με μονάχα,
αγάπα με πολύ, σαν να υπήρξες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2010