Τρία χρόνια αδράνειας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Τρία χρόνια αδράνειας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Τρία χρόνια αδράνειας</b><p>Δημιουργός: Ninaki4ever<p><i> Τρία χρόνια απουσίας από το site,την καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Καταρχάς, αισθάνομαι αρκετά αμήχανα αυτή τη στιγμή που γράφω. Πέρασε πολύ καιρός που έχω σταματήσει να γράφω, αφού ότι και να γράψω το πετάω την αμέσως επόμενη στιγμή. Μου έλειψε όμως αυτό το συναίσθημα δημιουργίας...Όταν ανοίγεις την ψυχή σου διάπλατα, για να δει όποιος θελήσει μέσα, και αν είναι τυχερός, να μεταφράσει σωστά ένα κομμάτι του εαυτού σου.<br />
<br />
Τρία χρόνια πριν, 12 χρονών η ίδια, μπορώ ακόμη να θυμηθώ πώς περίμενα την αποδοχή μέσα από αυτήν εδώ την κοινότητα. Σκιρτούσε η καρδιά μου με κάθε σχόλιο, ένιωθα περήφανη για τον εαυτό μου, για τις σκέψεις μου. Πέρναγα δύσκολη περίοδο είναι η αλήθεια. Και καθώς έχω πλέον καταλάβει πως φοβάμαι τη μοναξιά ίσως βίωνα το χειρότερό μου εφιάλτη τότε. Προβλήματα με φίλες, μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, αλλαγές γύρω μου και όλα αυτά να στροβιλίζονται στο μυαλό μου μαζί με την αρχή της συνειδητοποίησης του τι γίνεται γύρω μου, στον κόσμο.Κάθε ψέμα, υποκρισία που αντιλαμβανόμουν με πλήγωνε. Πλέον έχω μάθει να το θεωρώ δεδομένο.<br />
<br />
Και τα τρία όμως αυτά χρόνια του γυμνασίου, συχνά έμπαινα στο site, για να δω για ακόμη μια φορά τις "δημιουργίες μου". Και κάθε φορά αισθανόμουν όλο και περισσότερη ντροπή για όσα έχω γράψει. Πολλά μου φαίνονται ανούσια, άλλα αστεία, γελοία... Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να τα σβήσω αλλά δεν το έκανα. Μόνο και μόνο για την περηφάνεια που ένιωθα κάποτε.<br />
<br />
Ακόμη και τώρα που γράφω ο πειρασμός να πατήσω το backspace είναι δελεαστικός. Για άλλη μια φορά ντρέπομαι. Δεν βρίσκω το λόγο να γράψω.Ξέρω πως αργότερα θα κατακρίνω όλες αυτές μου τις σκέψεις. Όταν γράφω, είμαι άλλος άνθρωπος. Ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω. Με πιάνουν τα "φιλοσοφικά"μου, τα "υπαρξιακά" μου...Όσα η ίδια σατιρίζω όταν βρίσκομαι με την παρέα μου επειδή ντρέπομαι. Ντρέπομαι που δεν γίνονται αποδεκτές οι ανησυχίες μου. Γι αυτούς είμαι η απουσιολόγος, η πρόεδρος του σχολείου,  το καλό κορίτσι με τις περίεργες μεταπτώσεις διάθεσης που όμως καταφέρνει να γίνεται η ψυχή της παρέας. Είμαι αυτή που δίνει τις συμβουλές, που σε ανύποπτο χρόνο θα πετάξει μια γενίκευση σκεπτόμενη κάτι συγκεκριμένο. Θα την αμφισβητήσουν, κι όμως μετά μόνοι τους θα πουν "εσύ μου τα 'λεγες".<br />
<br />
Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια ήμουν περισσότερο παρατηρητής. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να αλλάζουν με τρελούς ρυθμούς και προσπαθούσα να δικαιολογήσω το πώς και το γιατί. Έμενα προσκολλημένοι στο ποιοι ήταν κάποτε και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να τους βγάλει αυτό που ήταν κάποτε. Άδικος κόπος.... Εκτίμησα έτσι όμως περισσότερο τις σκέψεις μου,τη δύναμη της αλλαγής και κυρίως του ανθρώπους γύρω μου:<br />
Παλιούς φίλους που άλλαξαν πολύ, καινούριους φίλους που συνεχίζουν να αλλάζουν, και την οικογένεια μου που αλλάζει συνεχώς τόσο σταθερά, ευχάριστα...<br />
<br />
Άραγε εγώ πόσο άλλαξα όλον αυτό τον καιρό;<br />
<br />
Φιλικά -αν και καθυστερημένα-,<br />
Λεμονιά <br />
<br />
ΥΣ1: Μου λείψανε πολύ πολλοί από εδώ μέσα =D<br />
ΥΣ2: Πλέον χρησιμοποιώ μόνο το ψευδόνυμό μου. Πληκτρολογώντας κάποιος το όνομα μου, η σελίδα στο stixoi.info ήταν το πρώτο αποτέλεσμα και ντρέπομαι....<br />
ΥΣ3: Αν κάποιος έχει φτάσει να διαβάζει μέχρι εδώ, χαρά στο κουράγιο του...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2010</td><td valign=top></td></table><br />