Ψυχή Ξανά

Δημιουργός: sorrowman

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια πτήση στον ατέλειωτο ουρανό,
του ήλιου αχτίδα να γίνω,
με τους ανέμους να μεθώ…
Μια πτήση στο ατέλειωτο κενό,
στην ελπίδα θρήνος να γίνω
κι όλους τους πόνους να ξεχνώ…

Ψυχή ξανά,
όνειρο που αγάπησε τη θλίψη,
ναυάγησε σε λέξεις,
μια αγάπη ριγμένη στη παλίρροια,
δεν έμαθε το μυστικό,
τη μοίρα, την ανάγκη, το θυμωμένο γιατί,
κοιτάζει όμως ουρανό,
θυσιάζει για πάντα το σύμπαν
για εκείνον τον ήλιο που ένιωσε ζωντανό…

Τον ήλιο που μου καίει τα σπλάχνα,
που πλησιάζει το τώρα στο πάντα,
για εκείνον τον ήλιο τη σκιά μου φέρνω στο φως…

Μια πτήση στον ατέλειωτο ουρανό,
του ήλιου αχτίδα να γίνω,
με τους ανέμους να μεθώ…
Μια πτήση στο ατέλειωτο κενό,
στην ελπίδα θρήνος να γίνω
κι όλους τους πόνους να ξεχνώ…

Ψυχή ξανά,
λέξεις που νόημα δεν βρήκανε
και γίναν πόνος,
τριγύρισαν από αχτίδα σε αχτίδα
να φωνάξουν σκοτάδι
στη μοίρα, στην ανάγκη, στο θυμωμένο γιατί,
κοιτάζουν όμως το κενό,
το σύμπαν τριγυρίζει για πάντα
σ’ εκείνον τον θρήνο που άφησαν ζωντανό…

Το κενό που μου κλέβει τα μάτια,
που πλησιάζει το πάντα στο τώρα,
στου κενού το σκοτάδι η σκιά μου είναι το μόνο φως…

Μια σταλιά ουρανού να πιω,
μια ανάσα, μια ανάγκη, μετά κενό…

Ταξίδεψε με στον ατέλειωτο ουρανό,
του ήλιου αχτίδα να γίνω,
με τους ανέμους να μεθώ…
Πέταξε με στο ατέλειωτο κενό,
στην ελπίδα θρήνος να γίνω
κι όλους τους πόνους να ξεχνώ…

Μια ανάσα του κενού για να χαθώ,
μια αγάπη, μια αχτίδα, ήλιε…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-06-2010