Το Πένθος

Δημιουργός: ppoppo

να' σαι καλά εκεί που είσαι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Πάγωσε ο ήλιος κι οι ακτίνες μια φορά
πόσο παράξενη να είναι αυτή η μέρα
μεμιάς παγώσαν των ανθρώπων κι οι ματιές
κι ούτε που αντάλλαξε κανείς μια ‘’καλημέρα’’

Κι όλα τα σύννεφα κινούνται σιωπηλά
παίζουν στενάχωρα ουράνια κρεμάλα
μήτε μια στάλα από δροσερή βροχή
κι ούτε ένα δάκρυ που να μοιάζει με ψιχάλα

Ο ουρανός πού’ ταν απέραντη αγκαλιά
κάποτε έμοιαζε με θάλασσα γαλάζια
έχει ραγίσει από βροντές κι αστραπές
κόκκινες φλέβες απ’ το αίμα σαν ποτάμια

Και τα λουλούδια μου σαν νιώσαν αλλαγή
έτσι όπως νόμιζαν τον ξαφνικό χειμώνα
γείραν το βλέμμα τους με πόνο προς τη γη
κι όλα τα πέταλά τους έπεσαν θλιμμένα

Κάποτε άκουγα κελάηδα πουλιών
κάτι σα θρήνος τώρα βούλωσε τ’ αυτιά μου
κι όλοι οι άνθρωποι αγέλαστοι εμπρός
είδαν εσένα να σκορπίζεσαι μακριά μου

Ηρθε κι ο άνεμος σε πήρε από δω
και σε στροβίλιζε χωρίς να σε λυπάται
πήρε το γέλιο την αθώα σου ζωή
σε χρόνους πού’ ρχονται κανείς δε θα θυμάται

Μα εγώ κρατάω το χαμόγελο αγκαλιά
κείνα τα χείλη που όλο αλήθειες ταξιδεύουν
γλυκές μα σκόρπιες λέξεις πάνω στα φιλιά
το παγωμένο σώμα πάλι ανασταίνουν

Μόνη ελπίδα και κρυφή παρηγοριά
πώς ζεις ανάμεσα σε κήπους μ' ανεμώνες
νιώθω πως τώρα σε γαλήνη ζεις σιμά
εκεί που είσαι δεν υπάρχουνε χειμώνες

Καλά το δέχτηκα να λείπεις μακριά
τί κι αν ο ήλιος τώρα πια έχει παγώσει
εσύ είσαι ήλιος να ζεσταίνεται η ψυχή
έστω κι αν μέσα στη καρδιά έχει νυχτώσει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-06-2010