Φοβόμασταν

Δημιουργός: poetryf

του Ικάρου....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φοβόμασταν τον κόσμο πριν νυχτώσει
κι αναίτια σκαρώναμε τα ξόρκια
Πληρώναμε θεούς επί πιστώσει
με ενέχυρο του είδους μας την πτώση.
Προεξοφλώντας των καιρών τα επιτόκια.

Τα βράδια ακονίζαμε τα αστέρια
βγαλμένοι απ’ το νανούρισμα της λήθης
σα να’ χαμε σπαθιά, στρατιές κι ασκέρια
τα άσπρα, της ειρήνης περιστέρια
να σφάζουμε , να ζει δαίμων αήθης.

Φοβόμασταν, ακόμα πριν χαράξει.
Κρυβόμασταν κρυμμένοι από τους ίδιους.
Ετούτη η απέλπιδα μας πράξη
κι ο πόνος κεντημένος με μετάξι
σαν ιδεόγραμμα και εγγύηση του είδους.

Θυμάμαι κάποιος όρισε τον φόβο
οικτρά λογομαχώντας με τη μοίρα
«Κλώθω»-είπε «το νήμα σου το κόβω
ψαλίδι έχοντας του νου το στρόβο,
τη δύναμη μου έχω μόνη χείρα»

Φοβόμασταν κι ο ήλιος που ανεφάνη
τα κέρινα φτερά μας είχε λιώσει.
Τον γύρευα πνιγμένο στο λιμάνι
εκείνον που το θάρρος του σαν πλάνη
στην ίδια τον οδήγησε, την πτώση.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2010